3. I'm fine, I feel much better

‘Carmen? Oh gelukkig je bent wakker!’ Melissa omhelst me. ‘Ik was zo ongerust! Je viel zomaar flauw en je werd niet wakker en toen.. en toen.. Waarom kijk je zo moeilijk?’
‘Meliss, Je wurgt me zo wat!’ ‘Oh.. sorry.’ Ze laat me los en ik kijk om me heen. Ik lig op de EHBO. Bah ik haar ziekenhuizen, dokters. ‘Melis? Wil jij even vragen of ik naar huis mag.’ ‘Ben je wel helemaal lekker?!? Je bent spontaan flauwgevallen in de klas.’
‘Ik voel me prima, veel beter! Gewoon wat slaap tekort. Daarom wil ik nu ook naar huis dan kan ik uitrusten.’ Ik kijk haar smekend aan. Dan zie ik de dokter in de deuropening. ‘Mag ik gaan?’ vraag ik. ‘Ik zou niet weten waarom niet. We hebben al bloed afgenomen en er is niets aan de hand, inderdaad gewoon slaap tekort vermoeden we. ‘Oké. Nou.. dan ga ik maar. Ik glijd van het bed af en trek Melissa mee naar buiten.
‘Er is zo iets raars gebeurd toen ik bewusteloos was!’ En ik vertel haar over mijn droom. ‘Dat is zeker raar. Maar hoe zag die jongen er uit?’ Ik lach en wat voor mijn vriendin, als het om jongens gaat maakt het niet uit hoe ze zijn, alleen hoe ze er uit zien.
‘Ik geef het niet graag toe, zeker niet omdat hij in mijn droom dus nogal een moordenaar is, maar..’ ‘Maar?!?!?!’ Vraagt Melissa geïnteresseerd. ‘Oké, hij was superknap.’ ‘Oooee!’ gilt ze. ‘Het maakt mij dan niet uit wie hij vermoordt, in mijn droom dan hè, maar dan mag hij bij mij ook langskomen!’ Ze lacht. ‘Kom we gaan. Moet ik je nog thuis brengen?’
‘Nee, hoeft niet ik red me wel. Echt waar.’ zeg ik, dan fiets ik weg, richting huis.