2. Déjà Vu

Ik open mijn ogen en ik sta in het bos. Er komt iemand aangefietst. Het is meneer Rietveld. Hè, hoe kan dat nou? Snel verstop ik me achter een boom, maar net voor hij langs mij fietst, springt er iets uit de bosjes, sleurt hem van zijn fiets en trekt hem mee de struiken in. Geschokt kijk ik naar de bosjes. Mijn gevoel zegt dat ik hier weg moet, zo snel en zo ver mogelijk hier vandaan. Maar toch loop ik richting de struik waar meneer Rietveld net achter is getrokken. Ik sta stil en zie een jongen, iets ouder van mij over hem heen gebogen zitten, maar ik zie niet wat hij doet. Ik doe nog een stap dichter bij. Als hij zit nu zou omdraaien zou hij me zien. Krak! Onder mijn voet breekt een takje in tweeën. De jongen schiet overeind met een onmenselijke snelheid. Hij kijkt nog één keer naar zijn slachtoffer en loopt dan richting mij. Ik houd mij adem in. Maar hij loopt gewoon rustig lang alsof hij mij niet ziet of heeft gehoord. Dan kijk ik naar meneer Rietveld waar druppels bloed langs zijn nek op het mos vallen.