Chapter 8: whats so weird?

gwen pov

" Ik weet het nog toen jij nog maar pas met Rachel was. Papa moest altijd een hand voor mijn ogen slaan als jullie binnenkwamen." Iedereen begint te grinniken en Paul trilt. Ik begin het zelf ook warm te krijgen. Als Paul begint te schelden kan ik me niet stilhouden en loop ik naar buiten waar ik uit mijn kleren scheur. Ik ren door het bos met mijn nieuwe lichaam en stop pas als ik een erg smerige geur ruik<. De cullens komen van alle kanten achter de bomen vandaan en sluiten me in. "Wacht, ze is nieuw en weet niet waar de grenzen liggen." zegt Edward. Even is het stil en dan worden zijn ogen groot van verbazing. "Gwen, ben jij dat." Ik knik nen de cullens laten hun anvalspositie varen. "Gwen!" hoor ik Embry in mijn hoofd roepen en ik draai mijn kop naar het geluid. "Zeg maar dat hij tot hier mag komen." zegt Edward en ik kijk hem raar aan. Hij heeft nog nooit een vriendelijk woord gezegt en nu ineens zegt hij dat mijn vriendje over de grens mag gaan voor mij?? Ik geef het door aan Embry en na tien seconden komt er een grot grijze wolf naar me toe. " wow Gwen, je bent bijna groter dan Jake." Ik grinnik en de Cullens kijken me raar aan. " wat is er zo raar aan een wolf die grinnikt?" vraag ik aan Edward die zijn schouders ophaalt