19. Weird

Ik wou dat ik een brief kon schrijven naar opa maar dat ging helaas niet. En als ik het naar mijn ouders stuurde dan zouden ze zich toch weer zorgen maken. Dus in plaats van dat te doen concentreerde ik me gewoon op de laatste opdracht.

We oefende allemaal op spreuken, want Harry wist van Hagrid dat het met spreuken te maken had. We hadden al alle basisspreuken herhaald. Nu leerden we nieuwe, moeilijkere dingen uit de boeken van de verboden afdeling. Het waren soms rare effecten, maar het was de moeite waard.

Want het was bijna de laatste opdracht. Nog een paar dagen. Iedereen kreeg zenuwen. Elke keer zag je de kampioenen in gedachten verzonken voorbij lopen. Mijn ring had ik niet meer gedragen sinds hij mij overnam. Ik had hem veilig weg gelegd.
We liepen nu met z’n allen uit de bib tot we ineens een stem hoorden roepen.
‘He, Potter! Hoelang ga je het deze keer volhouden?!’
We draaiden ons om om te zien wie er zo riep. Natuurlijk, ik had het kunnen weten: Draco Malfidus.
‘Langer dan jij zou doen in ieder geval.’ kaatste Harry terug.
Draco zijn gezicht vertrok en hij liep door met zijn vriendjes.
‘Hij moet zich nu toch ook altijd laten opmerken hé.’ zei Ginny.
Ik knikte instemmend. Hij was een aansteller.

Het was al na elven toen ik op mijn kamer aankwam. Ik was doodmoe. Zoals elke avond checkte ik de ring. Vandaag kon ik me niet inhouden en deed hem nog eens aan. Maar ik beloofde mezelf hem na een paar seconden weer uit te doen. Dus ik schoof hem om mijn vinger.
Ik voelde een raar gevoel en opeens was alles weg. Ik zat niet meer in de slaapzaal. En alles zag er zo anders uit. Ik liep door een huis. Maar ik herkende het niet. Het was een soort van krot.
Ik liep door een deur door om te zien wie er was.
‘Aaaaah!’ gilde ik.
Voor mijn neus stond Voldemort. Maar hij reageerde niet. Hij liep gewoon door mij heen. Ik keek verward op. Liep hij nu net door mij?! Het was net of ik er niet bij was.
Ik volgde Voldemort. Hij had een ring vast. Mijn ring! Hij deed een rare spreuk, en naast hem lag een lijk. Ik keek verschrikt op maar besefte dat ik niets kon doen. Opeens schoot er iets ‘in’ de ring. Hij verstopte hem in het huis met allemaal spreuken en toen was hij weg.
Opeens was ik ook terug in de slaapzalen. Nog verstijfd van de schrik legde ik de ring terug. Het drong tot me door wat ik net had gezien. Het verleden. De ring was van Voldemort geweest en er stak iets in. En hij had toen net iemand vermoord. Ik moest nog uitzoeken wat het was.