Vrienden?

"Nicolaas. Wat fijn je te zien. Je ziet er goed uit," zei Bella opgetogen.
"Dat kan ik ook wel van jou zeggen. Wanneer hou je eens op met knapper worden? Straks kan ik niet meer naar je kijken omdat ik verblind ben door je schoonheid," zei Nicolaas op een plagerige toon, maar mijn intuïtie zei me dat er onder die vriendschappelijke manier van doen veel diepere gevoelens zaten. Het was iets aan de manier waarop hij net nog naar haar had gekeken wat me daarvoor waarschuwde. Nicolaas was mijn beste vriend. We deden vaak races en hij kwam wel eens eten. Nu ik er zo over nadacht hij had me wel eens verteld over zijn knappe buurmeisje... Zou hij Bella bedoeld hebben? Hij had veel superlatieven gebruikt en ik had toen al vermoed dat hij een oogje op haar had... O, nee. Laat het alsjeblieft niet zo zijn, bad ik.
"Kennen jullie elkaar?" vroeg ik. Ik moest wel.
"O, ja. Al een eeuwigheid," zei Bella lachend. Ik hoopte dat dat betekende dat ze niet hetzelfde voelde voor Nicolaas als hij voor haar. Ze had me zonet dan wel bijna gekust, maar wilde dat zeggen dat ze echt verliefd op me was? Had ik enige garantie dat het niet gewoon lag aan deze avond? Het licht, de muziek en de dingen die gezegd waren?
"We zijn samen opgegroeid. Nicolaas is mijn beste vriend. Toen we acht waren zeiden we tegen iedereen dat we verloofd waren. Je weet hoe dat dan gaat, hè? Op die leeftijd ben je vastbesloten om te trouwen met degene om wie je het meeste geeft. Hij heeft toen zelfs een verlovingsring gemaakt." Bij dat laatste giechelde ze en friemelde ze even aan de ketting om haar hals die me eerder niet was opgevallen. Aan het uiteinde hing inderdaad een ring van goudkleurige ijzerdraad en met een mooie steen erin. Het zag er best goed uit als je wist dat het door een achtjarige jongen gemaakt was.
Weer voelde ik dat Nicolaas anders dacht over die verloving dan Bella. Hij keek nu ontroerd naar de kleine ring.
"Niet te geloven dat je hem bewaart hebt," zei hij en zijn stem klonk oprecht geroerd. Bella lachte naar hem. Haar lach bewees hoe sterk hun band was. Als ik niet beter had geweten, zou ik hebben gedacht dat ze broer en zus waren. Ze konden best voor broer en zus doorgaan. Ze hadden allebei donker haar, hoewel dat van Bella een rode ondertoon had en dat van Nicolaas eerder een lichtjes blonde schijn had. En hun gezichten hadden dezelfde vorm. Ze waren allebei ongeveer even groot en slank gebouwd, hoewel Nicolaas gespierder was dan Bella.
"Toen hij niet meer om mijn vinger paste deed ik hem aan een ketting. Ik wilde hem niet kwijt raken. Weet je, ik ben er echt gehecht aan geraakt. Ik had zelfs al bedacht dat ik, als ik ooit een zoon kreeg, ik deze ring aan hem kon geven zodat hij hem kon geven aan een leuk meisje." Ze glimlachte en keek even naar de ring, diep verzonken in herinneringen.
De muziek begon weer te spelen.
"Eh, mag ik deze dans?" vroeg Nicolaas onzeker. Bella keek op en lachte naar hem.
"Natuurlijk. Jij toch altijd." Nicolaas keek even naar mij. Zijn blik zei genoeg. Hij vroeg zich af of ik er problemen mee had. Eerlijk gezegd was dat ook zo, maar daar had ik geen recht op. Dus ik boog voor Bella en overhandigde haar aan Nicolaas. Ze liepen samen een stukje verder de dansvloer op. Bella en ik waren zonder er bij stil te staan in de richting van het balkon gegaan terwijl we dansten.
Ik keek hen even na en merkte toen jufrouw Evelien op, die onzeker naar Bella en Nicolaas keek. Ze kende hen, schoot het door me heen. Zou ik? Nee, dat kon ik niet maken. Het zou gewoon grof zijn om haar alleen maar ten dans te vragen om meer over die twee te weten te komen. Toen zag ik dat ze haar blik van de twee afwendde en de zaal rondkeek. Ik volgde haar blik en zag Frederik wellustig naar Bella kijken. Eveliens uitdrukking werd bezorgd. Ze keek weer naar het tweetal dat lachend over de vloer gleed. Bella keek af en toe wel naar beneden om er zeker van te zijn dat ze niet zou vallen, maar voor de rest dansten ze iedereen de vloer af. Op een goede manier.
Evelien keek weer bezorgd naar Frederik die nu ook naar haar keek. Ik zag zijn blik en wist heel goed wat hij dacht. Eerst een voorafje.
Ik liep met snelle maar toch beheerste passen naar haar toe.
"Mag ik?" vroeg ik beleefd. Ik zag aan haar gezicht dat ze wist dat ik haar uit de brand wilde helpen en geen gevoelens voor haar had. Dat had ze anders waarschijnlijk ook wel geweten als ze mij met Bella had zien dansen.
Ze knikte opgelucht en dankbaar. Ik begeleide haar naar de dansvloer en we gingen op in de massa. Nu we hier toch waren kon ik haar net zo goed wat vragen stellen over Nicolaas en Bella...