O12. A bad dream.

Ik droomde die nacht dat ik achtervolgd werd door een witte schim en dat ik achterop de rug van Blake door de bossen vloog. Toen kwam er een vreemde wending aan het verhaal. In mijn droom zag ik dat Blake mij in zijn armen droeg en dat hij naar een klein huisje liep. Hij legde mij zacht neer op het mos en keek me even aan. Ik kon horen waar hij aan dacht en schrok er eigenlijk van dat hij dit dacht. Wat is ze toch mooi. Hoorde ik. Ik moet er maar niets van verwachten. Ze heeft zeker wel al een vriend. Hij tilde mij op. Ik voelde zijn warme handen mijn lichaam aanraken terwijl hij mij voorzichtig naar de deur droeg. Hij liep met mij in zijn armen de deur door de woonkamer in. Hij wist de weg in dit huis goed, wat mij dus verbaasde Hij zei voor dat ik in slaap was gevallen toch dat hij hier nog nooit was geweest. Hij maakt een nieuwe deur open en legde mij weer neer. Deze keer niet op het natte mos zoals voor de voordeur lag. Maar nu op een heerlijk zacht bed. Hij stopte me goed in en zei toen: ‘Slaap lekker Madison.’ Zei hij met een heerlijke zachte stem. Ik voelde het warme deken mijn lichaam verwarmen. Ik hoorde zijn zachte beheerste voetstappen de deur uitlopen. Hij maakte zacht de deur dicht. Vanaf dat moment hoorde ik hem niet meer. Hij was niet normaal stil hier verbaasde ik me heel erg over. Ik ging op mijn zij liggen en werd langzamerhand wat waren. Na een nacht in de koude bossen voelde dit aan als een paradijs. Maar opeens kwam er aan mijn mooie droom een slecht einde. Ik voelde een harde aardschok en werd wakker in mijn droom. Ik wilde opstaan van het bed maar ik voelde geen grond onder mijn voeten en keek naar beneden. Ik zag een groot zwart gapend gat in de grond. Ik merkte dat mijn hele lichaam trilde. Ik keek naar door het kleine raampje naar buiten en zag de lucht open splijten. Een reusachtig paarszwart gedaante kwam uit het gat kruipen en gaf een verschrikkelijk ijzige gil.