85. One little thing

“Echt niet? Anders moet je het zeggen hoor.” Zei je. Je vertrouwde haar niet zo. Plots viel je oog op een wapperend gordijn, die net in je blikveld viel. “Zat je op het balkon?” Je gebaarde naar de deur die naar het balkon leidde. “Huh?” Félicia keek om en kreeg een knalrood hoofd. “Eh, ja, ja. Ik was aan het lezen.” Je zag aan alles dat ze glashard zat te liegen. “Félicia. Wat verberg jij voor ons?” Jaer kwam nu ook tussenbeide. Jaer wist natuurlijk wel dat Félicia iets achterhield, maar niet precies wat. Jijzelf had allang een vermoeden wat hier gaande was. Félicia begon te stotteren: “N-n-niks ik zei het toch?” “Je liegt. Vertel mij nu maar eens wat, of beter gezegd ‘wie’, zich daar nu op het balkon bevindt.” Waarschuwend bewoog je je wijsvinger heen en weer. Félicia sloeg haar ogen neer en zei terneergeslagen: “Kom maar van het balkon, Jus, ze hebben ons door.” Félicia sloeg het gordijn open en het gezicht van Justin kwam tevoorschijn. In gedachten moest je bijna overgeven. “Vanwaar dit stiekeme gedoe?” Je trok een wenkbrauw op en peilde Jaers reactie. Die zat maar een beetje naar zijn handen te staren. “Sorry.” Justin ging naast Félicia zitten en trok haar op schoot. Wat een ontzettende gladjanus was dat zeg. En toen Justin ook nog eens zijn arm om Félicia heen legde en zijn hoofd op haar schouder, wilde je er niet langer bij blijven. Jaer had er zo te zien ook niet heel veel zin meer in. Je seinde naar hem met je ogen. “Kom, Jaer, ik ga wel even met je mee naar je hotel.” Zei je nadrukkelijk. “Oh, is goed, tot zo.” Zei Félicia zonder jullie nog een blik waardig te keuren. Die Bieber had echt een ontzettend slechte invloed op haar zeg.

“Wat een vreemd ventje.” Zei Jaer toen jullie weer veilig buiten stonden, weg van dat kleffe stelletje binnen. “Vertel mij wat, ik vertrouw het niet.” Mompelde je. “Wat?” Je schudde je hoofd. “Nevermind. Loop maar extra sloom, dan zit ik wat minder snel bij dat stel daar.” Pliep! Een sms’je. “Félicia?” Jaer trok vragend zijn wenkbrauwen op. Je keek naar het schermpje en je voelde meteen een warm gevoel in je buik. “Nope, Taylor.” Je glimlachte gelukkig. Dat één zo’n klein sms’je je toch zó blij kon maken:
Lief, kunnen we morgen afspreken? Ik heb vrij! Taylor