Chapter 11

“Ik kan ze bijvoorbeeld zien vanwege mijn moeder die is overleden” “O sorry het spijt me” zei ik nadat ze zei wat er met haar moeder was gebeurt. “O geeft niet hoor ik herinner me er niet veel van” zei ze. “Maar daarom zien jullie ze” “Maar ik heb nog nooit iemand gezien wie ik verloor?” zei ik een beetje verbaast. Nee toch ik heb het nog nooit gezien. Tenminste niet dat ik het me herinner. Toen ik naar Harry keek. Keek hij een beetje raar niet raar maar anders.

We waren aangekomen bij het kasteel en ik heb nog nooit zo iets gezien zelfs niet mijn kasteel was zo groot nog niet waar ik woon. Ik wist niet waar ik heen moest en daarom brachten Harry, Ron en Hermelien me bij een professor McConagall. Ze zei dat ik kon kiezen of ik als eerste of laatste wou en ik koos voor het eerste dus ik ging als eerste. Ik hoorde vaag achter de deuren dat de schoolhoofd wat dingen zij. Maar wat ik wel opving was dat hij zei dat er een nieuwe leerling zou zijn en dat ze in het 4’de jaar zou beginnen.

De deuren gingen opeens open en honderden paar ogen keken nieuws gierig naar me hoe ik naar binnen liep. Dit was echt zenuwslopend en ik zag Hermelien samen Ron en Harry op het bankje zitten en glimlachten toen naar me ik keek ook even naar Harry en ik zag dat hij opeens begon te blozen toen ik naar hem keek wat was dat schattig dacht ik bij mezelf “Sutton, Junelle” riep de professor die me net hielp toen Hermelien, Harry en Ron me naar haar brachten.