Afscheid

Mijn vriendin tikt mij aan en samen lopen we naar de les
. Tijdens de les zit ik uit het raam te turen, helemaal stil en helemaal niet bewegen, niks. 
Mijn vriendin maakt zich zorgen en probeert mijn aandacht te krijgen, als ze die nog niet heeft gekregen gaat ze me prikken. 
ik merk het nog steeds niet, Ze heeft er genoeg van, ze rommelt wat door haar etui en vindt wat ze zocht, een passer.
Ze steekt me, ik schrik op.
hèhè eindelijk een reactie zegt ze ik verspreidt opeens een heel moorddadig aura, ze schiet meteen een meter achteruit. Ik ben niet in de stemming maar bedenk dat ik er nog maar 2 dagen ben.
daardoor kalmeer ik snel.
"Uhm, wat zou je doen als ik weg ben? vraag ik onzeker. 
"Ik weet niet, misschien hetzelfde als eerst, iedereen ontwijken en anders te cool voor ze spelen. "ik vraag het om een rede, Ik ga naar een andere school, een school in Engeland."
"Het is een erg ouderwetse school, ik denk niet dat ze internet hebben, dus misschien is het handig als ik je postcode heb en al die dingen, dan stuur ik je post per uil."

De volgende dag was ik vroeg wakker en begon ik brieven te schrijven, afscheidsbrieven.
 Op school voelde ik me duf en tijdens het eerste lesuur werd verteld dat ik naar een school in Engeland zou gaan. 
meten hoorde ik iemand zeggen "die freak hoort hier ook helemaal niet thuis, zo hoort het." dat was een van mijn beste vriendinnen, Ashley, een snob en achterbaks kreng kwam ik achter.
Ik stond op en verliet het lokaal, nu was het gevuld met gelach. 
je ging zitten op de trap en een traan vormde zich, een jongen uit een andere klas kwam naar me toe. 
"Waarom huil je?" vroeg hij, hij leek bezorgd.
 "Ik ga naar een andere school en niemand mag me." "zei ik snikkend.
 Waarom mogen ze je niet, je bent mooi waarschijnlijk slim en volgens mij ben jij heel aardig. hij bloost terwijl hij dit zegt. 
"2 woorden, slangenmeisje en spinnenmeisje." 
"Dat zijn 3 woorden." "Ook goed" 
"je bent niet snel bang, en er zijn vast een hoop jongens die jou leuk vinden." zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalt.
 "dat dacht je, ze zijn bang, allemaal." 
"dank je, ik ga." "oké, Ik moest ook maar eens terug naar de les." was zijn antwoord.
Ik loop weg, mijn tranen gestopt en ik ben blij, ik heb nog een nieuwe vriend gemaakt.
Ik moet herinneren dat ik Trixy een brief moet geven voor hem.
Shit!, Ik weet zijn naam niet. Ik ren terug in de hoop om hem nog te zien. Hij is al weg.
Ik loop weer naar buiten.
Ik probeer me al het slechte te herinneren, dat zou het makkelijker maken om deze plek te verlaten. trouwens het was niet moeilijk om ze te herinneren, het was bijna alles.
Ik fiets naar huis, langzaam, alles voor een laatste keer in me op.
In de verte zie ik een vijver, het zag er zo mooi uit dat ik ernaartoe ging, deze plek was me nooit eerder opgevallen.
Erom heen groeiden rozen en bloemen in allerlei kleuren.
De vijver was gevuld met lelies aam de zijkanten en verder had het alleen maar bloemblaadjes die erin drijfde. 
Ik ga zitten en geniet van het uitzicht.
Plotseling voel ik een hand op mijn schouder, ik schrik en spring een meter de lucht in.
Ik draai me om en zie een jongen staan, hij heeft zwart haar en een blik op oneindig. hij heeft heel lichtblauwe ogen met een spikkeltje groen.
Ik kijk weer naar het meer, totaal geen aandacht voor de jongen meer.
Hij wekt me op uit mijn gedachten, "het lijkt je te betoveren, is het niet." "Trouwens mijn naam is Thomas, Wat is jouw naam?"
Het is Sarah, leuk je te ontmoeten Thomas." 
Daarna bespraken we nog wat en gingen we weg.
Hij was nu al een goeie vriend, voor mij dan.
Op de fiets ga ik na of ik nog iets moet doen, niets schiet me te binnen. het is rond 13.00 als ik thuis kom.

Die middag stond Hagrid opeens voor de deur. dat was wat ik nog moest doen, mijn spullen halen. ik sloeg mezelf voor mijn hoofd.