12. Gourmet disaster.

'Tante, waar moet dit?', vroeg ik. Dit was een goede les voor mij; noem in een huis vol tantes altijd degene die je bedoelt bij de voornaam. Alle acht vrouwen begonnen kastjes en laatjes aan te wijzen; ik hoefde alleen maar te weten waar de koffiemokken moesten. Mijn oma sprong te hulp. Ze stopte de mokken snel in het enige kastje wat de horde vrouwen niet had aangewezen.
Taylor had me vanochtend zo geweldig behandeld - vooral met zijn mond - dat ik er weer even tegenaan kon. Nu had ik dus al mijn moed bijelkaar geschraapt en hielp met de afwas. Ik ruimde alles op, terwijl alle acht tantes en mijn oma afwasden en afdroogden. Taylor, oom Jackson en oom John waren een vuurkorf aan het kopen, en de rest van de mannen lag voor pampus op de bank en in de stoelen: Opa, oom Pete, oom Harry, oom Nico, oom Apple, oom Adam en Michael, de vriend van Saartje. En Saartje was dan weer die vriendin van oma. Vanavond zouden we met z'n allen gourmetten; ik zag er vreselijk tegenop. Ik keek om de zoveel minuten even naar de kleine eettafel, waar nu al twintig kleedjes op lagen - als placemat - en twintig stoelen omheen waren gepropt. Het zou nooit en dan ook nooit nooit passen. Maar Taylor zei;
'Komt wel goed, laat die oudjes nou maar gewoon, ze bedoelen het goed'. En toen was hij gevlucht met Jackson en John. Op de oude, slome computer van opa had ik kunnen zien dat mijn moeder een heerlijke tijd had met Richard. En of we het leuk hadden. Ik mailde terug dat het een ramp was, en dat ik nooit meer naar het verjaarsweekend van mijn opa - of oma - toeging. Ik voegde eraan toe dat Taylor mijn redder was, en dat ze hem wel mocht bedanken, want anders was ik hier allang weggekwijnd.

'Dit bos is echt geweldig', zei Taylor. Hij was een halfuur geleden terug gekomen - ze hadden een vuurkorf, maar nog geen hout.
Dat hadden ze aan Taylor gevraagd; of die even hout wilde gaan hakken. Ik mocht mee.
'Ik weet het. Als kind ging ik ook vaak het huis uit. Dat moest wel, als jong meisje word je daar helemaal gek. Je word alleen maar in je wang geknepen enzo'.
Taylor kneep in mijn wang, en ik sloeg hem sarcastisch op zijn borstkas - wat mij waarschijnlijk meer pijn deed dan hem. Hij drukte me tegen zich aan toen hij zijn arm om mijn schouder gooide.
'Ik vind het best wel leuk. Ik heb nog nooit zo'n hectische familie gezien. Misschien word het ooit mijn familie'.
Ik keek hem met grote ogen aan. Dat was lief, wat hij zei.
'Wie weet', zei ik terwijl ik speels mijn wenkbrauw optilde. Ik kreeg een kus op mijn wang, en toen liet hij me los om een hout ding af te hakken. Zijn armen leken hierdoor nog gespierder. Hij gooide het in de verroeste kruiwagen; die kraakte oorverdovend, en Taylor moest de zijkant tegenhouden, anders zou die eraf vallen.
Nadat we - of hij - de hele kruiwagen volhad, keerden we terug naar het huisje. Vanaf vijfhonderd meter hoorde je het gekrijs al. En dan vonden ze het gek dat er nooit een vogel of konijn in de buurt kwam. Laat staan een hert.
'Verdomt! Dat is veel te veel. Bedankt. Verdomme!', tierde oom John, toen hij de kruiwagen zag, waarop hij de vuurkorf omstootte.
'Houd jij nou eens verdomme je kop, dan ken ik dit wel eem doen. Ze moeilijk is het niet hoor, zak', mompelde oom Jackson. Hij gooide het hout in de vuurkorf en liep weg.
'Hé, rukker! Moet je het vuur niet aanteek'n?'
'Niet nu, eikel. Dat moet pas na het eten. Je hoorde mijn vrouw toch wel roepen?'
'Die Milly van jou komt niet boven het gekakel van die andere breitantes uit, verdomme. Hoe kan ik dat dan horen?'
We volgden de ruzieënde vrienden naar binnen, waar iedereen zich rond de veel te kleine tafel probeerde te settelen.

Het gourmetten was een regelrechte ramp. Oom Jackson kon zijn kipfiletje niet gaar krijgen, waarop oom John zijn vork erin prikte en het arme filetje tegen het plafond geplakt raakte; door de kracht van John was het uit de pan gevlogen. Meteen begonnen alle vrouwen - die druk aan het discussieren waren over breipatronen - allemaal tegelijk te gillen. Taylor keek mij alleen maar zwierig aan, en haalde af en toe speels zijn wenbrauwen op en neer.
'Verdomme', mompelde oom John, terwijl hij de kip van het plafond aan het schrapen was. Tante Lennie - geloof ik; het zijn er zo veel, moeilijk uit elkaar te houden - wilde in tussen haar pannenkoekje op haar bord leggen. Ze porde met haar vork in het hard geworden bovenkantje, terwijl ze haar pannetje schuin hield. De pannenkoek bleek toch nog niet helemaal gaar te zijn; de inhoud sijpelde eruit en tante Lennie zag eruit alsof ze ieder moment in tranen uit kon barten. Oom Pete - haar man - sloeg gelijk zijn arm om haar schouders om haar te troosten.
Na een uur en tien minuten was ik blij dat ik eindelijk van tafel weg mocht. Ik schonk nog één laatste blik op de rode jusvlek van oom Jacksons kip, en liep de kamer uit. Ik voelde dat Taylor mij volgde. Toen ik in onze kamer kwam, draaide ik me aprubt om. Ik zoende hem eens, in plaats van hij mij.

Na een halfuur hoorden we buiten allerlei woedend klinkende mannenstemmen. Taylor wenkte me om mee naar buiten te komen - hij wilde wel weer even lachen. Ik had helemaal geen zin om tussen het gekwebbel van de dames te zitten, dus volgde ik hem naar buiten.


Reactie?