11. We're going to do this together.

Na een koude nacht werd ik wakker. Ik vroeg me zwaar af waarom ik niet gewoon tegen Taylor aan ging liggen als ik het zo koud had. Maar toen ik me omdraaide om te kijken hoe laat het was, zag ik dat hij niet meer in bed lag. Het was nog maar negen uur. Vreemd. Ik strompelde de gang op, en liep in mijn niet-oplettendheid tegen tante Milly op.
'Oh, sorry - Goedemorgen tante Milly. Leuk U weer te zien', mompelde ik, nog steeds niet helemaal wakker en slaapschor.
'Emma! Wat heb ik jou lang niet gezien, meid! Hoe gaat het me je? Ik hoorde van John dat je je vriend hebt meegenomen. Hoe heet hij? Hij is vast erg leuk, of niet?'.
Omdat ik nog niet helemaal wakker was, drong de schelle, vragende stem niet helemaal tot me door. Ik moest even in mijn hoofd het gekras van mijn tante ontcijferen, maar was toen in staat antwoord te geven.
'Het gaat goed - inderdaad - Taylor - Heel leuk - Ik heb koffie nodig, en wel nu. Wat is dít?', vroeg ik, toen ik langs Milly wilde lopen, en een hele rij vrouwen zag staan.
'De rij voor de badkamer. Pennie, hier is Emma! Bianca's dochter. Waar is Bianca, schat?'.
Milly en de vrouw voor haar die ze net op haar schouder had getikt - Pennie dus - keken me verwachtingsvol aan.
'Die eh - is niet mee. Ik ga even koffie zetten, oké?'.
Zonder op antwoord of commentaar te wachten glipte ik langs de rij kleppende vrouwen die voor een dichte badkamerdeur stonden te wachten, en ik hoopte vurig dat er beneden bij de wc géén rij stond.
God zij dank. De deur van de wc was open en er stond niemand te wachten. Ik plaste even snel en liep toen de keuken in om koffie te zetten.
In de keuken stond mijn oma.
'Goeiemorgen Oma', zei ik vrolijk.
'Goeiemorgen Emma! Lekker geslapen? Hier, ik heb koffie voor je. Voor iedereen eigenlijk. Waar zijn ze allemaal?', vroeg ze, terwijl ze naar negen bakken koffie gebaarde.
'Eh - boven. Ze staan in de rij voor de badkamer. Ik denk dat tante Pam weer eens niet weet hoe iets werkt - de douche bijvoorbeeld. Of de kraan ofzo. Maar oma, dat zijn toch nooit genoeg mokken voor iedereen? Ik dacht dat er twintig mensen kwamen?'
'Ja, maar zoals je weet zijn de mannen op Vossejacht'.
'op wát?'
'Vossejacht. Je weet wel. Dat is traditie. Oom Jackson heeft het uitgezet. Heb je zijn nieuwe auto al gezien? Hij is eigenlijk niet nieuwe - hij was van oom John - maar hij heeft hem helemaal opgelapt. Je weet wel, die zwarte pickup'.
Ik dacht na. Vossejacht was geen jacht op dieren, maar op zenders. Degene die de meeste zenders had gevonden door middel van piepjes was de winnaar. De mannen van deze familie deden het op elk feest. Maar dat was ik Taylor even vergeten te vertellen. En die auto van oom Jackson - dat was een vreselijk ding. Zwart, en lelijk. Oom Jackson en Oom John waren beste vrienden, als je het zo kon noemen.
'Oma, hoe laat zijn de mannen vanmorgen weggegaan? Ik heb ze niet gehoord namenlijk'.
'Om zes uur al. Daarom ben ik er ook al uit. Ik kan tegenwoordig wel hele dagen slapen'.
'Zés uur?'
'Ja..'
'Hoe hebben ze Taylor mee gekregen, uit bed gesléépt?
'Hoezo?'
'Nou, die slaapt meestal tot in de middag'.
'Hij wilde koffie, en zei dat hij er dan tegenaan kon. Hij wilde jou niet wekken. Volgens mij is het echt een schatje. Oh wacht, ik bedenk me net dat Oom Jackson helemaal niet mee is op de Vossejacht. Hij ging nog even naar huis om extra dekens te halen'.
Oom Jackson woonde honderd kilometer verder Alaska in. In een uur was je er - het zag er daar precies hetzelfde uit.
Boven klonk nog steeds het geklep van de acht vrouwen die allemaal boven elkaar uit probeerden te schreeuwen.
Oma ging in de woonkamer zitten. Ik volgde haar.

Twee uur en zes bakken koffie later kon ik eindelijk constateren dat iedereen beneden zat;
Tante Milly, Tante Mitsy, Tante Lennie, Tante Pennie, Tante Pam, Tante Heidi, Tante Sientje en Saartje, een vriendin van mijn oma. Ik kon dus veilig en zonder opstakels mijn weg naar de badkamer voltooien. Ik douchte heel kort; het water was íjskoud. Ik deed mijn natte haar in een knot en strompelde de trap weer af. Daar hoorde ik de vrouwen opgewonden praten, en er klonken ook lage tonen door het oorverdovende gekakel; de mannen waren terug.
Mijn opa kwam als eerste op me af.
'Emmaatje! Fijn da'je d'r bent, schatte. Hoe ist d'r met?', vroeg hij, terwijl hij me met zijn tandeloze mond op mijn wang kuste.
'Goed, opa. Met U?'
'Uitstekend, mien meis, uitstekend'. Hij probeerde zijn duim op te steken, en kneep daarbij zijn pakje sigaretten samen.
'Wel verdomt!', gromde hij. Ik lachte even, en Taylor kwam achter me staan. Hij legde zijn hand op mijn schouder, en kuste me even op mijn hoofd.
'Goedemorgen. Was het gezellig?'
'Vooral erg vroeg', mompele Taylor.
'Die vriend van je kan er verdomme nog wat van ook!', riep oom John door de kamer.
'Verdomme wel vijf zenders gevonden; verdomt het meeste van ons allemaal. Dat betekend dat hij verdomme gewonnen heeft. Ík win verdomme altijd'.
Oom John houdt ervan 'verdomme' te zeggen.
Buiten hoorden we een luid motorgeronk; het was de pickup van oom Jackson. Taylor trok me net mee naar buiten om me te zoenen in de sneeuw, maar oom John volgde ons om naar zijn oude auto te kijken. Taylor kneep even in mijn hand toen ik met mijn ogen rolde en zuchtte.
'Goedemorgen mensen!', riep oom Jackson, terwijl hij uit zijn pickup stapte met een paar dekens onder zijn armen. De auto rolde langzaam de iets hellende oprit af. Oom John hád het niet meer.
'In de P, klootzak! Je hebt hem verdomme niet in z'n P!. We moeten jou echt alles voorkauwen, hè - ouwe rukker'.
Oom Jackson had intussen de dekens op de grond laten vallen en deze werden doorweekt door sneeuw, wat smolt in het warme stof.
'k had 'm verdomme wel in z'n handrem, hoor, trekbeer. Dat moet toch verdomme wel genoeg zijn? Mij een beetje klootzak noemen en - wel verdomt! Wie heeft die dekens nou weer hier neergelegd!'.
'U, oom Jackson', mompelde ik. Hij raapte de dekens van de grond en liep nors het huis binnen, waar de vrouwen allemaal weel opgewonden begonnen te gillen, waarop oom Jackson riep;
'Houd toch effe jullie kop, stelletje breiende-en-te-oud-voor-seks-mensen!'
Oom John liep ook naar binnen en mompelde tegen ons;
'Ik zou hier nog eem blijven als ik jullie was. Het is hier waarschijnlijk gezelliger dan daarin. Verdomt kippenhok met die verdomde auto-moller'.
Taylor kneep nog een keer in mijn hand.
'Wij gaan dit zó niet overleven', mompelde ik.
'Tuurlijk wel. We slaan ons er samen door heen. Ik mag die John wel'.
'Ja, die zorgt tenminste onbewust voor een beetje humor. Maar luister dan even!'.
Vanbinnen klonken de opgewonden kreten van acht oude vrouwen die hun mannen aan het ondervragen waren over de Vossejacht en of ze nog een roodborstje hadden gezien.
'Kom hier jij', zei Taylor. Hij tilde mijn kin op en zoende me - iets wat ik op dat moment meer nodig had dan ooit. En deze kus was waarschijnlijk ook de beste sinds die kus op de bank. Taylor was zo geweldig. Ik wilde er nog niet aan denken dat hij straks weer aan het werk moest. Gatver. Konden we maar gewoon zo blijven staan - dichterbij elkaar kon niet - voor de rest van onze levens.



Reactie!


<33