10. Flight

Twee uur later en honderden gillende en starende en fotograferende meisjes later zaten we eindelijk in de lucht.
'Nu we de tijd hebben, ik wil nog van alles over je weten', zei hij. Ik bedacht me dat dat logisch was; zo lang kenden we elkaar nog niet. Hij wist niet eens wat mijn lievelingskleur was..
'Oké, vraag maar iets', zei ik.
'Oké. Waar is je vader?'
'Weet ik niet. Mijn moeder ook niet'.
'Aha. Je lievelingseten?'
'Zalm en roerei'.
'Goede keus. Eggs Benedict is meer mijn ding', zei hij.
'Ook lekker. Smaakt hetzelfde, eigenlijk', zei ik.
Hij lachte even en vroeg verder.
'Woonplaatsen?'
'Montal - geboren en opgegroeid'.
'Relaties?'
'Niet veel. voor jou was er één jongen, maar die eh - wist waarschijnlijk niet dat ik bestond'
'Nu wel, als hij tijdschriften leest', mompelde Taylor.
'I know', zuchtte ik.
'Oké. Eh - lievelingskleur?'
'Wit - omdat je daar van alles van kunt maken met een beetje fantasie'.
'Leukste film?'
'Eh - Niet lachen.. Titanic'.
'Ah, niet mijn keuze. Meer eh - Van Helsing. Leukste boek?'
'Hiermee moet ik je verassen. Ik heb meerdere favoriete auteurs, en één daarvan is toch echt Stephenie. En J.K. Rowling. En natuurlijk J.R.R. Tolkien'.
'Mijne ook. Alhoewel ik Twilight nog nooit had gelezen. - leukste tijdschrift?'
'New Love, natuurlijk. Er staat daar elke keer zó'n mooi meisje in. Met die lelijke viend van d'r die denkt dat ie beroemd is', zei ik spottend, terwijl ik wees op het tijdschrift wat in de stoelzak voor ons lag.
'Mijne ook. Ik vind dat meisje ook erg knap', zei hij. Ik grijnsde en kuste hem. Toen kwam de stewardess van onze veel te goedkope vlucht - ik dacht dat Taylor misschien in Businessclass zou reizen. Mis; we zaten met zeker honderd mensen op elkaar gepropt in Economyclass.
'Wilt U kip met rijst of p - lieve hemel, ben jij niet -'
'Ja, ja, Kip of wát?', kapte Taylor haar af. Hij wilde niet dat mensen zo deden als ze hem zagen.
'Oh, eh, Kip of eh - Pasta met zeevruchten'.
'Pasta', zei Taylor. De vrouw wilde doorlopen, toen ze hem zijn maaltijd had gegeven, maar ik riep haar nog net op tijd terug.
'Ik wil graag kip', zei ik.
Ze keek me even aan en zei toen;
'Kip is op. Pasta dan maar?'
'Ja, maar zonder garnalen, anders ga ik hier dood aan mijn allergie', zei ik.
Ze rommelde even in haar kastje, maar riep toen naar de andere stewardess;
'VERONICA! HEBBIE NOG PASTA ZONDER GARNALEN?'
Veronica strompelde naar de cabine, struikelde, viel op een etende man, kwam overeind, veegde even sussend over zijn schouder, liep verder, knalde een bekertje water omver, grisde in haar val een bakje uit de cabine, kon het voedsel nog net redden van de val en kwam weer overeind. Toen liep ze naar mij toe en toverde een glimlach tevoorschijn.
'Alstublieft, uw maaltijd, geniet ervan'. Ze liep weer naar voren en ontweek de nors kijkende, met eten overspoelde man waar ze op was gevallen.
'Wilt U er ook wat bij drinken?', vroeg de eerdere stewardess aan ons.
'Rode wijn en spa blauw voor Emma', zei Taylor.
Hij kreeg binnen een paar seconde wijn, en ik kreeg een bekertje.
'Spa blauw is op. Daar is de wc, dat water is net zo schoon'.
'Doe toch maar wijn', zei ik nijdig.
Ze gaf me zonder nog iets te zeggen wijn en liep door.
'Jaloers', zei Taylor geamuseerd, maar ik ergerde me dood.

Om negen uur kwamen we eindelijk - per taxi - bij het houten boshutje van mijn opa en oma aan. Toen we binnenkwamen zat alleen oom John op de bank. De rest van de woonkamer was leeg.
'Dag meisje. Goede reis gehad? De rest van de mensheid hier ligt al te slapen. Ze worden toch verdomme met de dag ouder. Hoi', zei hij tegen Taylor.
'Hoi - Taylor', stelde die zich voor.
'John', antwoordde oom John.
Ik wist dat het veilig was om met Taylor naar dit feestje te gaan - deze familie leeft onder een steen; ze weten niet eens dat er een tv bestaat met meer dan drie zenders.
'Kom, ik wijs jullie naar jullie kamer - jullie zullen wel moe zijn van de reis. Hoe lang moest je nou verdomme wel niet vliegen?'
'Vijf uur ongeveer, Oom', zei ik. Taylor en ik volgden hem de smalle, steile trap op. Toen hield hij onze deur open voor ons. Taylor plofte de koffer op het bed en deed de gordijnen een beetje open.
'Het sneeuwt hier altijd. Het is toch verdomme ook niet normaal. Het is shitzooi; het smelt op je huid enzo', mompelde oom John voordat hij de deur achter zich dicht deed.
'Mooi hè', zei ik.
Taylor knikte.
'Oké, wat je moet weten; er zullen hier morgen minstens twintig mensen zijn, en ja, dat kunnen ze echt allemaal kwijt hier. Vraag me niet hoe. De wc is beneden - dat is de enige - en de badkamer is de eerste deur rechts als je onze kamer uitloopt. De vrouwen bezorgen je hoofdpijn - blijf daar uit de buurt'.
Hij knikt en deed een paar stappen naar me toe. Toen kuste hij me een minuut lang, knuffelde me, trok zonder zich te generen zijn kleren uit en ging met alleen een nieuwe boxer in bed liggen. Bijna een minuut nadat ik weer terug was van tandenpoetsen hoorde ik hem zachtjes snurken. Ik glimlachte even naar hem - niet dat hij het zou zien, maarja - en ging ook sla$pen.