21. Sunrise

De zon is net op als ik in Mystic Falls aangekomen ben. Ik ben uitgeput en ik parkeer bij een restaurant genaamd “The Grill”. Ze zijn nog dicht dus ik blijf in de auto zitten en leg mijn hoofd naar achter. Als snel val ik in een diepe slaap.

Ik schrik wakker van een gebonk op de auto.
‘Hallo? Alles goed daarbinnen?’
Ik schiet overeind en ontgrendel de deur. Met een slaperig hoofd zwaai ik mijn benen naar buiten. ‘Hoe laat is het?’ Vraag ik warrig met mijn ogen nog dicht.
‘Drie uur.’ De man wacht even. ‘Zware nacht gehad?’
Ik wrijf over mijn slapen. ‘Zo zou je het kunnen noemen.’ Dan kijk ik hem aan en mijn hart slaat een slag over. Hij lijkt sprekend op Alex. ‘Wow.’ Ik blijf hem aangapen.
‘Kan je het zien?’ Zegt hij met een grijns.
‘Wie…?’ Ik wrijf weer in mijn ogen en probeer uiteindelijk te gaan staan. ‘Wie ben jij?’
De jongen lijkt het allemaal erg amusant te vinden. ‘Damon. En jij bent hier nieuw.’
Ik kijk verbaasd. ‘Waarom denk jij dat?’
‘Gewoon een licht vermoeden en de meeste mensen slapen in hun huis en niet in hun auto drie meter voor the grill.’
Ik schiet in de lach. ‘Ik ben Jasey.’
‘Heb je ook nog een achternaam?’
Ik kijk hem mysterieus aan. ‘Ik vertel de mijne, als jij de jouwe vertelt.’
Hij grijnst. Het is de zelfde grijns die Alex had. Een steek gaat door mijn hart, maar ik laat niet merken. ‘Ik mag jouw stijl wel. Kom, ik trakteer.’
Ik sluit de deur en draai me om. In de verte zie ik een meisje met stijl bruin haar, ik herken haar uit duizenden, Katherine. ‘Momentje.’ Zeg ik tegen Damon en loop naar haar toe.
‘Krullen stonden je beter.’ Zeg ik op een gemene toon.
‘Sorry?’ Ze kijkt me verward aan.
‘Excuses aanvaard.’ Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Waar is hij?’
Ze kijkt me nog verwarder aan dan eerst.
‘Doe niet zo schijnheilig. Ik weet dat de meeste mensen erin trappen, maar dat heb ik nooit gedaan.’
Damon komt aangelopen. ‘Gaat alles goed hier?’ Hij kijkt Katherine bezorgd aan en ze knikt. ‘Weet je het zeker, Elena?’
Nu is het mijn beurt om verward te kijken. ‘Elena?’ Snel krijg ik mijn gezicht weer in de plooi. ‘Sorry, volgens mij heb ik de verkeerde voor me.’
De twee wisselen nog een blik die ik niet begrijp en dan loopt Damon met me mee naar het restaurant. ‘Waar waren we?’ zeg ik terwijl ik aan de bar ga zitten. Ondertussen let ik op de deur en zie dat Katherine binnenkomt met een jongen.
‘Volgens mij was jij je net aan het voorstellen.’
Ik schiet in de lach. ‘Jasey Emerson, Florida, 12 december 1993. Genoeg informatie?’
Damon kijkt me bedenkelijk aan. ‘Nog een vraag.’ Hij wacht even. ‘Ben je single?’
‘Heel subtiel.’ Zeg ik sarcastisch. ‘Sinds kort wel. Mijn vriendje was…’ Ik zoek even naar het goede woord. ‘Hij was nogal een lady killer, bijna niemand overleefde zijn charmes. Hij leek een beetje op jou eigenlijk.’
Damon trekt een wenkbrauw op. ‘Moet ik me nu beledigd voelen?’ Hij kijkt bedenkelijk om mijn cryptische woordkeuze. ‘Interessante woordkeuze om iemand te beschrijven.’
Onverschillig haal ik mijn schouders op. ‘Maar ondertussen weet ik dus nog niets over jou.’
Hij grijnst weer. ‘Damon Salvatore, zover waren we al, toch?’
Geschrokken klamp ik me vast aan de bar. ‘Salvatore?’ Mijn mond valt open.
‘Jij bent zijn familie?’ Geschrokken spring ik op. ‘Sorry, ik moet gaan.’ Bij de deur kijk ik nog één keer achter me. Damon kijkt me verbaasd na.