20. On the run

De volgende dag ben ik al vroeg waker, de zon is nog niet eens op. Ik kijk naar het fotostripje, wat onder mijn kussen lag. Ik kan me het nog goed herinneren.
‘Ik doe niet aan foto’s.’ Zegt Alex terwijl hij zich laat meetrekken richting het fotohokje.
‘Maar ik wel. Zit!’ En ik wijs naar het stoeltje. Snel ga ik bij hem zitten en het scherm telt af.
‘Wat wil je nou dat ik doe?’ Vraagt hij met een grijns.
‘Lief lachen?’ Zeg ik met een engelen gezichtje.
Op de eerste foto staan we allebei lachend, de tweede foto geeft hij me een kus en op de derde foto staat zijn echte gezicht. De tranen springen weer in mijn ogen. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn. Ik wrijf met mijn duim over de hoektanden op de foto. De zwarte kringen onder zijn ogen.
Het was maar voor de grap, zijn vampierengezicht, maar ik had het moeten zien aankomen. Ik zak op de grond voor mijn bed en een traan rolt over mijn wang.
Ben je daar buiten? Kijk je soms naar mij, terwijl ik hier op de grond zit? Gaat er door mijn hoofd. Ben je hier elk moment om me in de gaten te houden? Wil je blijven tot de duisternis verdwijnt. Ik weet dat het je niet kan schelen, maar jij bent de enige die me nog kan redden.
Snel wrijf ik in mijn ogen. Zo mag ik niet denken!
Ik sta op en loop naar beneden, ik gris de sleutel van tafel en loop naar de deur.
Evan komt nu ook de trap af gerend. ‘Waar ga je heen?’ Vraagt hij bezorgd.
‘Buiten.’ Snauw ik en trek de deur achter me dicht.

Eenmaal uit de stad trap ik het pedaal ver in. Ik ga veel te snel, maar het kan me niet schelen. Ik rijd over één lange weg door het bos en de bomen vliegen aan me voorbij. Ergens vind ik het eng om zo snel te gaan, maar de adrenaline doet me goed. Ik heb geen idee waar ik heen ga, maar ik wil gewoon weg.
Weg uit Florida, misschien ga ik Mason wel opzoeken, of Jules en Tyler. Voor het plan nog verder door mijn hoofd gaat, breek ik het al weer af. Ik herinner me de verhalen van Jules. Katherine is in Mystic Falls en Alex “Vampire Family”.
‘Ja, goed idee. Precies wat je nodig hebt. Nog meer vampiers.’ mompel ik sarcastisch in mezelf.
De kilometers vliegen voorbij en de uren ook. Het begint al donker te worden en mijn mobiel gaat af.
Met nog één hand aan het stuur graai ik in mijn tas naar mijn mobiel.
‘Hallo?’
‘Jasey, waar ben je?’
‘Ehh…’ Ik kijk op de borden die aan me voorbij flitsen. ‘Volgens mij ergens onderin Georgia.’
‘Wat?’ Zijn stem slaat over.
‘Het is ongelooflijk hoeveel stress jij kan uitdrukken met één woord. Ik moet nu ophangen, bellen tijdens het rijden is niet veilig. Dag Evan!’ Ik gooi mijn mobiel op de andere stoel en twee seconden later begint hij weer te rinkelen. Ik negeer het.
Ik stop bij een tankstation en eet daar snel wat, daarna stap ik snel weer in de auto.
Terwijl ik verder rijd, voel ik mijn ogen moe worden en ik vecht tegen de slaap.
Mijn ogen zakken dicht en de auto slingert. Geschrokken open ik mijn ogen weer. Ik klamp me vast aan het stuur en zet de ramen wijd open, wat frisse lucht zal me vast goed doen.
‘Muziek.’ mompel ik. Ik kijk naar beneden om de radio aan te zetten en als ik weer voor me kijk zie ik nog net iemand op de weg staan. Er is niets meer wat ik kan doen. Ik trap op de rem, maar de jongen vliegt over de motorkap en land achter de wagen.
Als ik eenmaal stil sta, stap ik uit de auto en ren naar de jongen toe.
‘Alsjeblieft, wees niet dood.’ Ik leg twee vingers in zijn nek maar voel geen hartslag. ‘Shit.’ Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk automatisch omhoog naar de maan. Vannacht was een volle maan, maar de zon kan elk moment opkomen.
Ik voel iets in me veranderen.
‘Nee.’ Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. ‘Nee, het kan niet. Ik ben geen…’ Ik kijk vol afgrijzen naar het lijk voor me op de grond. ‘Waarom? Wat doe jij hier midden op de weg, idioot! Kijk wat je hebt gedaan!’
Ik ren naar de auto en type Evans nummer in. Voicemail. Ik probeer Jules. Ook voicemail. Als ik bij Mason ook geen gehoor krijg stap ik weer in mijn auto. Het is niet ver meer naar Mystic Falls, vampiers of niet, ik moet iemand spreken.