~046~

Ze hadden me geholpen met alles. Mijn haar, sieraden. Ik was zo nerveus. Ik bedoel ik had een date met een acteur. Een bekend iemand. Was ik wel leuk genoeg. Boeiend genoeg. Mooi genoeg. Wat als ik straks gewoon iets stoms doe? Wat als het een grap is... Maar ik denk niet dat Logan dat niet doet.
Maar ik was ergens anders bang voor. Wat als alles goed ging. Wat als we een koppel werden. Zou ik alles aankunnen. De vriendin zijn van een beroemdheid. Zou ik de druk aankunnen? De vraag van perfectie. En ik ben niet lang, niet zo dun als iedereen in hun wereld. En ik ben zeker niet perfect. Maar de belangrijkste. Zou ik mezelf kunnen geven. Zou ik hem de kans kunnen geven. Zou ik een nieuwe relatie kunnen beginnen?
Ik zuchtte diep. Alles stap voor stap.
Ik ben gestoord. Waarom denk ik zover na??
Misschien omdat ik wenste dat ik dat deed in het verleden. Denken dat alles voor eeuwig is. Stom van me. Maar niets is voor eeuwig. Alles eindigt. Zelfs het leven, wat logisch is. Maar de gedachte aan iemand. De herinneringen. Gevoelens. Alles stopt ooit met bestaan.
Ik nam alles als het was en geen moment dacht ik na dat het elk moment kon eindigen.
Mason. Zijn ouders. Er is zoveel wat je nog wilt vertellen. Je kan het vertellen. Zeggen. Maar nooit zullen we zien hoe ze reageren. Nooit zullen wij hun antwoord horen. We kunnen er een verzinnen. Eentje die ons beter laat voelen. Of juist slechter, omdat we ons schuldig voelen. Maar dat is het juist, we verzinnen een antwoord die we willen horen. Er is geen verrassing. Er komt geen verassing.
Ik schudde mijn hoofd.
'Wat is er?'vroeg Lana bezorgd. Ik fronste en keek haar aan via de spiegel. Mijn haar was lichtjes gekruld en vastgebonden in een losse schuine staart.
'Je uitdrukking,'zei Jen.
'Hij werd steeds somberder,'maakte Claire af.
Ik zette een glimlach op.
'Niets,' loog ik.
Mijn moeder deed de deur open. Haar bruine haren hingen los over haar schouder.
'Willen jullie beneden iets drinken?'vroeg ze.
'Ja, dat zou ik waarderen.'zei Jen vrolijk. Mijn moeder glimlachte.
'Waarderen Jen?'zei Claire. Ze probeerde duidelijk met veel moeite haar lach in te houden. Dat gold trouwens ook voor mij en Lana.
Jen vond het zelf ook wel grappig want een paar seconde later zaten we te lachen.
'Ga maar alvast naar beneden, ik wil even alleen met Aira praten.'zei ze. Ik kon aan haar groene zien dat ze niet boos ging worden. Toen ik aan mijn ouders vroeg of ik met Logan mee uit mocht, zeiden ze zonder enige aarzeling ja.
'Oke,'zeiden ze in koor. Samen liepen ze naar beneden. Lana huppelde bijna, Claire liep overdreven als een supermodel en Jen liep in het midden. Armen in elkaar gehaakt.
Ik glimlachte. Mijn moeder ging op het bankje zitten aan het voetuiteinden van mijn bed. Ze klopte op het stukje bank naast zich.
Ik ging naast haar zitten. Ze sloeg haar arm om mijn schouders en duwde mij voor een moment tegen zich aan. Ze keek me glimlachend aan. Haar ogen en haar glimlach.
'Ik ben zo trots op je.' zei ze. 'En ik ben ook zo blij voor je.' haar lippen vormde een lijn die aan een kant omhoog ging.
'Je ziet er prachtig uit. Geniet ervan, oké?'
Ik knikte. Haar mondhoeken krulde gelukkig omhoog. Ze knuffelde me. Samen stonden we op. Ik liep iets sneller door naar beneden.