~044~

Ik ademde uit. Twee armen vlogen om mijn nek. Lana gilde van blijdschap. Ik kon het al raden voordat ze het zei. Ze liet me weer los. Ze ging tussen mij en Logan staan. Ze sprong hyper op en neer. Op haar gezicht zat een gigantische glimlach. Haar blauwe ogen straalden. 'Je vader vindt me goed!' riep ze super vrolijk. Ik glimlachte blij. Oprecht. 'Als de andere me ook goed vinden dan nemen ze me!' ze sprong nog een paar keer op en neer voordat ze me knuffelde. Ze liet me weer los. 'Ik moet dit de andere vertellen!' Opnieuw ga ze mij een knuffel. Ze hield me even vast voordat ze me weer los liet en weg liep om te bellen.
'Die is vrolijk,'zei Logan. Ik keek hem aan.
'Kan je wel zeggen, maar altijd beter dan een zuurpruim.'
Hij knikte. 'Ehm,' begon hij. Ik keek hem aan. Hij haalde snel zijn hand door zijn haar. Hij leek wel nerveus.
'Ja?'vroeg ik afwachtend.
'Ik vroeg me af of je zin had een keer met mij uit te gaan.'
Zijn blauwe ogen glansden. Ik beet om mijn lip. Ik moest hen toch een kans geven. Ik bedoel ik kan niet eeuwig vast blijven hangen.
Ik glimlachte breed. 'Dat lijkt me wel leuk,' zei ik oprecht enthousiast. Hij keek ook opgelucht. 'Wat had je in gedachten?'