~032~

Ik fronste even mijn wenkbrauwen, ik kon niet geloven wat ik van plan was om te gaan zeggen. ‘Mijn moeder gaat de buren uitnodigen om langs te komen, en aangezien,’
‘Ik je overbuurman ben,’
‘Nodig ik je hierbij uit. Mijn moeder heeft uitnodigingen, dus die komen er nog aan.’
‘Wanneer is het?’vroeg hij terwijl hij weer naar de voordeur liep.
Hij ging tegen de deurpost aanleunen.
‘Volgende week vrijdag, de tijden weet ik nog niet.’zei ik terwijl ik naar hem toe liep.
‘Ik zal het doorgeven.’zei hij.
Ik stond voor hem stil.
‘Weet je,’begon hij. ‘Jij bent de bijzonderste dame die ik ooit heb ontmoet, je staat zo stevig in je schoenen. Je doet normaal bij mij, alsof ik een doodnormaal persoon ben.’
‘Bedankt, maar je bent ook een normaal persoon, alleen eentje die goed kan acteren.’zei ik met een glimlach.
Hij moest lachen. ‘Ik voel me zeer bijzonder,’
‘Moet je niet doen, blijf nuchter.’
‘Ik zal er aan blijven denken, maar dan zie ik je denk ik wel volgende week vrijdag.’zei hij voordat hij zich omdraaide en naar zijn auto liep.
‘Tot volgende week vrijdag,’zei ik voordat hij zijn auto instapte.
Ik de deur achter me dicht en liep naar de keuken. En legde mijn tas op de tafel. Logan had alle tassen op de grond gezet. Ik begon met alles op te bergen. Mijn mobiel maakt een geluid dat ik een berichtje had. Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas.
Lana
Ik opende het berichtje.
Hey,
Ik verveel me, kunnen we iets doen?
Ik weet, het is al kwart over twee, maar, kan je?
Xx Lana
Hey,
Is goed, ik heb toch tijd zat. Ehm, kom je eerst naar mij, daarna kunnen we misschien ergens heen, geen idee waar. Maar zie ik je dan zo?
Xx Aira
Beantwoordde ik.
Is goed, dan ben ik zo bij jou.
Xx
Zij kan ook snel typen.
Ik borg de laatste boodschappen op en liep de keuken uit. Ik keek naar de vleugel. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Het bracht ook wel goeie herinneringen weer terug. We gingen meestal met zijn allen gezamenlijk tijdens feesten rond de vleugel zitten of bij een ander instrument. We hadden altijd zoveel lol. Ik kan de laatste keer nog herinneren.
We waren bij mij thuis. We waren met ze alleen voor de ener laatste keer samen, we hadden een idee, een band vormen voor het plezier, wel een hele grote. Maar het is er nooit van gekomen door een enkele gebeurtenis, die al onze levens veranderde in een seconde. Ik voelde een tranen vormen in mijn ogen. Ik slikte de brok in mijn keel weg die zich begon te vormen.
Ik ging op de kruk zitten van de vleugel. Ik liet mijn vinger over de toetsen glijden. Ik had een nummer geschreven, maar ik heb hem nooit echt kunnen spelen, het deed teveel pijn.
Ik sloot mijn ogen. Niet veel later ging de deurbel. Ik stond op en liep naar de voordeur.