Chapter Eight.

Ik keek naar de leerlingen aan de lange, zwarte tafel. Ik bekeek ze allemaal, maar er zat geen meisje met donkere krullen aan de tafel. Ik keek nog een keer, het kon toch niet anders, ze moest daar zitten. De tweede keer zag ik haar niet, de derde keer niet. Nadat ik de andere tafels ook nog twee keer had afgezocht zuchtte ik.
Ik stond op en liep weg, zonder iets tegen iemand te zeggen. Ik voelde zeker vijftig paar ogen in mijn rug prikken maar ik negeerde het. Ze moest toch ergens zijn! Ik liep de grote zaal uit en dwaalde opnieuw door de gangen, net als vanmorgen. Ik hoorde iemand lopen, iemand anders. Dat moest haar zijn, alle studenten waren in de grote zaal, alle professoren ook. Ik versnelde mijn stap, maar het had geen zin. De voetstappen gingen ook sneller en nog geen twintig seconden later waren ze verdwenen.

Ik zag niet in hoe hopeloos ik bezig was. Als ik een meisje leuk vond was dat zo weer over, maar dit voelde heel anders. Ik moest haar zien, ik wist niet wat het was, maar ze had iets speciaals, iets bijzonders. En zo begon een zoektocht waar geen einde aan leek te komen…