05

~~Isabella Rosé Villa~~

Toen ik wankelend terug kwam, dat kwam dus door het dienblad wat ik in mijn handen had, ik was nooit goed geweest in zulk soort dingen, zag ik Trace huilend aan de tafel zitten. Ik kneep mijn ogen, wat ik dus nogal vaak doe, tot spleetjes. Rustig liep ik richting de tafel en boog wat voorover, om het dienblad op tafel te zitten. Toen trok ik de stoel naar achter en nam rustig plaats aan de tafel. Evelien gebaarde dat ik mijn mond moest houden. Ik knikte langzaam, geconcentreerd keek ik richting de man, die zich nog steeds niet aan me had voorgesteld. Hij vervolgde zijn verhaal; "Trace, eigenlijk heet je Getruide...je doopnaam is Trace, en je achternaam is geen Rosefield maar 'van der stal'". Trace, of ook wel getruide, begon nóg harder te huilen, voor het eerst in mijn leven had ik medelijden met haar. Evelien sloeg haar armen om Trace heen, iets wat ze bij mijn nooit had gedaan, en daar was een reden voor. Ik wist die reden, natuurlijk wist ik die reden het had natuurlijk alles te maken met het feit dat ik voetbalde, dat ik 'anders' was dan de rest. Ik sloeg mijn armen over elkaar en snoof even, wat zou die man mij te vertellen hebben? Ik staarde in gedachten voor me uit, totdat de man ineens begon te praten. Het was een zware stem, de stem paste niet bij zijn uiterlijk. "Je ouders wonen op dit moment in Nederland, je word daar dus heen geplaatst..". Trace knikte langzaam en schoof haar stoel naar achteren, haar ogen spraken boekdelen; ze baalde van het nieuws. Toen keerde de man zich tot mij en stak zijn hand uit en glimlachte breed; "sorry dat ik me nog niet had voorgesteld, maar ik ben Ace Johnson, van het geboorte archief..." Ik glimlachte naar hem en schudde zijn hand. "Isa Rose.." Zei ik beleefd, ik wierp even een blik op Evelien die gespannen mijn kant uit keek. Snel keek ik weer naar de man "Juist.." Mompelde hij en begon zijn koffertje door te spitten. Het was stil, een nare stilte, een stilte die ik graag zou willen verbreken, dus kuchte ik. De man keek op en glimlachte breed. Hij legde de papieren die hij zojuist uit zijn koffertje had gehaald naast elkaar op tafel. "Isabella..." Zei hij toen "Isa.." Bromde ik, hij grijnsde breed, hij moest die ongelofelijke 'fake' glimlach heel snel van zijn gezicht afhalen, of ik ging door het lint. Het leek alsof hij mijn gedachten las en stopte direct met glimlachen of ook wel gezegd; grijzen. "Zo.." Zei hij weer, had hij nooit geleerd om zijn zinnen af te maken? Ik werd een beetje ongeduldig van dit lange wachten, het 'ge-uhm' en het 'gejuist'. Ik tikte ongeduldig met mijn voet op de grond. Hij pakte een paar papieren vast en zei weer in gedachten verzonken; "Juist..". Aaaah, gek werd ik ervan, ik had zin om die papieren tussen zijn handen uit te trekken en ze zelf door te lezen, maar dat deed ik natuurlijk niet, Evelien had er blijkbaar ook genoeg van en begon te zuchten. Toen begon Ace plots te praten; "Ik kijk, of ook wel gezegd spit.." Hij onderbrak zich en begon te bulderen van het lachen, zijn hele lijf lachte mee en ik keek hem onbegrijpelijk aan, wat was er zo grappig aan het woordje spitten? Toen Evelien en ik allebei niet mee lachte, hield hij abrupt op. "Ik zoek dus regelmatig in geboortearchiefen voor deze school, opzoek naar jullie ouders, en ik denk dat ik joún vader heb kunnen vinden..Isabella Rosé Villa.." Verschrikt keek ik hem aan, mijn achternaam was geen Rosé, maar Villa? En hoezo mijn vader gevonden? Wou ik die kerel wel eens ontmoeten, diegene die me zomaar ergens te vondeling had gelegd or whatever?...

Vanavond schrijf ik verder