Chapter Four.

De gang waar ik liep ging een bocht om, ik was diep in gedachten verzonken en had het niet eens doorgehad. Totdat iets mij aanraakte. ‘Oh, sorry…’ hoorde ik zachtjes. Ik keek op, er lag een meisje op de grond. Niet maar een meisje, een meisje met donkere krullende lokken en helder blauwe ogen. Een meisje met een zachte, warme stem. Het leek alsof ik droomde, ik geloof niet dat ik haar eerder had gezien hier, op Zweinstein.
‘Wat doe je hier?’, ik probeerde me te vermannen, zo knap was ze helemaal niet. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze. ‘Nou, wat doe je hier,’ herhaalde ik. Onbegrijpelijk keek ze me aan. Zonder erover na te denken bood ik haar mijn hand aan. Ze twijfelde, maar nam uiteindelijk mijn hand aan, en zo stond ze op.
Haar hand was zacht, en een beetje zweterig. Verlegen glimlachte ze terwijl ze haar hand uit de mijne trok. ‘Wat doe je in de gang?’ zei ik nog eens. ‘Oh zo bedoel je. Ik moest wat halen,’ antwoordde ze. Ik negeerde het antwoord, het was onbelangrijk. Ik hoefde het eigenlijk niet te weten.
‘Hoe komt het dat ik jou niet ken?’ ‘Dat weet ik niet…’ zei ze stilletjes. ‘Hoelang zit je hier al op school?’ Het was niet mijn bedoeling haar zoveel vragen te stellen, maar ik moest zoveel van haar weten. Dat kon niet als ik het niet gewoon vroeg. ‘Dit is mijn vierde jaar.’ ‘En ik heb je nog nooit gezien? Dat kan niet, je bent zo…’ ik zocht naar het juiste woord. ‘opvallend mooi.’ Ze zei niets en staarde nog steeds naar de grond. Een korte stilte viel. ‘Ik moest maar eens gaan,’ zei ze na een tijdje. ‘Zie ik je ooit weer?’ het klonk hopeloos. Maar als ik haar in die vier jaar nog nooit gezien had, zou ik haar dan wel weer terug zien?
Ze gebaarde wat met haar hoofd, maar ik kon er niet uitop maken of ze haar hoofd schudde of dat ze knikte. Ze had zich al omgedraaid, maar vlug pakte ik haar hand nog. Ze stond stil en draaide zich weer naar mij toe. ‘Wat doe je?’, ze durfde de woorden bijna niet uit te spreken. Ik zei niets en drukte mijn lippen op haar hand.

Weg was ze.