84. Félicia is er..

Geen gehoor. “Shit.” Mompelde je. Jaer naast je wipte ongeduldig van zijn ene op zijn andere been. Je klopte nogmaals en hield je vingers gekruist. “Toe, Félies, doe open.” Bad je. Godzijdank hoorde je gestommel aan de andere kant van de deur. “Is ze er?” Vroeg Jaer. Je rolde met je ogen. “Ik weet evenveel als jij, slimmerik. Maar ik hoor wat geluiden, dus ik denk dat ze er wel is, tenzij er een inbreker zit of zo.” Zei je. Het duurde nu wel erg lang en je bonkte met twee vuisten op de deur. “Doe open!” Gilde je. “Zo hé!” Jaer wreef met een pijnlijk gezicht over zijn oren. “Voortaan liever niet als ik vlak naast je sta?” Precies op dat moment ging de deur open. Félicia stond in de deuropening, met een rood hoofd en haar haar helemaal in de war. Je kon alleen helemaal niets van haar gezicht aflezen, die ze in een starre blik hield, dus of deze middag goed of slecht gelopen was wist je niet. “Nu al terug?” Zei Félicia. Je hield je hoofd schuin, wat uit het veld geslagen door Félicia’s openingszin. Normaal begroette ze je met een kus of een knuffel. Was dan toch niet alles oké met haar? Félicia’s oog viel op Jaer. Meteen zette ze een overdreven brede glimlach op en stak ze haar hand uit. “Félicia. Wie ben jij?” Zei ze, duidelijk opgelaten. Jaer nam haar hand aan en gaf er een kus op. “Jaer. Nice to meet you.” Zei hij. Goh, hij liet zich ook wel weer kennen, zeg. Wat een charmeur! Maar het was niet het vervelend soort charmant gedrag. Félicia giechelde, maar blokkeerde jullie nog steeds de weg. “Félies?” Vroeg je met een poeslief stemmetje. “Ja?” “Mogen we binnenkomen?” Het kon aan jou liggen, maar die opmerking maakte haar wat van slag. “Dat eh…” Félicia probeerde zo te zien een excuus te bedenken, maar een golf van inspiratieloosheid snoerde haar de mond. Zonder verder nog iets te zeggen, liet ze jullie erlangs. Je ging naar de woonkamer met Jaer vlak achter je. Félicia volgde jullie als een geslagen hondje. “Verberg je iets, Félicia?” Vroeg je argwanend. Je keek de kamer rond, maar er was zo op het eerste gezicht niets bijzonders te zien. “Nee?” Félicia plofte neer op de bank, maar had ondertussen nog wel een gespannen uitdrukking op haar gezicht.