Part 12: Facing the truth

Braaf zette ik mezelf neer op de bank tegenover mijn ouders. Ik wist meteen al dat er slecht nieuws zou komen.
"Lieverd, je moet iets weten" stamelde Jane. Ik knikte traag, niet begrijpend wat nou zo ernstig kon zijn. Jane haalde een envelop tevoorschijn, verzegeld en beschreven met zwarte inkt. Ze stak de envelop naar me uit en knikte kort. Voorzichtig nam ik de brief van haar over en opende het zorgvuldig. De brief die erin zat, zag er oud en waardevol uit, alsof hij ooit was geschreven door de koningin van Engeland. Twijfelend begon ik met lezen.

Lieve Emi,
Als je dit leest, vinden je ouders dat je het recht hebt om het volgende te weten, maar voor ik je wat ga vertellen, zal ik mezelf even voorstellen.
Mijn naam is Alané, op dit moment, in het jaartal 1992, ben ik 24 jaar oud. Ik woon overal en nergens, beschouw de hele wereld als mijn thuis.
Je zult je wel afvragen waarom ik jou schrijf, aangezien je niks over mij weet en je nog nooit van mij hebt gehoord. Ik zal mijn verhaal langzaam en zorgvuldig beschrijven, zodat jij alles kunt begrijpen.
In het jaar 1992 zette ik een kind op de wereld, klein, kwetsbaar, maar ook erg nieuwsgierig. Dat klein kindje, was jij.
Hoewel ik nog jong ben, kwamen Jane en Erick naar me toe, met de vraag of ik draagmoeder wilde zijn. Ze wilden me er voor betalen, en op dat moment kon ik het geld wel gebruiken. Dus ik besloot het te accepteren.
Waarom ze me vroegen, weet ik niet, dat zul je aan je ouders moeten vragen.
Na jou geboorte vertelden ze me dat ze op de vlucht moesten. Ik schreef deze brief, om te laten weten dat ik van je hou, ook al ken ik je niet, ooit zat je bij mij in de baarmoeder, en dat zal ik nooit vergeten.
Je ouders zullen de rest wel uitleggen.
Liefs,
Alané

Ik keek op van de brief en zocht naar de blik van mijn ouders, of wat ze ook van me waren. "Wat heeft dit te betekenen?" zei ik zacht en vol woede. Jane keek me angstig aan terwijl Erick peinsend voor zich uit staarde, zoekend naar antwoorden. "Mam? Pap?" zei ik iets luider. Weer geen antwoord.
"Het spijt ons, dat je het nu moet horen, maar dit is de werkelijke reden waarom we hiernaartoe zijn gekomen. De Cullens kunnen ons beschermen tegen de personen waar we toen voor op de vlucht moesten slaan" Ericks stem klonk trillerig, in zijn poging om niet te laten merken dat het hem raakte.
"Voor wie moesten jullie dan vluchten? Wie was er zo gevaarlijk?"
"Vampieren" fluisterde Jane snikkend.
"VAMPIEREN?" riep ik gefrustreerd uit. "We vluchten voor vampieren, maar het is niet gevaarlijk om bij de Cullens te verblijven, die notabene zelf vampieren zijn en die meer vampieren kennen dan wij ooit zullen kennen?!"
"Lieverd, probeer het te begrijpen, maar destijds waren je vader en ik nog niet bekend met vampieren, we waren doodsbang. Bovendien zijn de Cullens vegetariërs. De vampieren waar wij voor zijn gevlucht drinken mensenbloed"
"O" was mijn snuggere antwoord op Jane's poging sterk te lijken. Er heerste een paar minuten stilte, daarna begon ik mijn vragenvuur. "Hoe kenden jullie Alané? Heb ik DNA van 1 van jullie of ben ik gewoon van de straat geplukt? En hoe heten die vampieren? Waren het dezelfde die mij probeerden aan te vallen? En blijven we nu bij de Cullens wonen? Of gaan we zelf een huis kopen?" Erick slaakte een diepe zucht en Jane draaide geërgerd met haar ogen.
"Goed, laten we bij het begin beginnen. Alané is de jongere zus van je moeder, dus eigenlijk is je moeder je tante en je tante je moeder" Erick stopte even bij het zien van mijn bedenkelijke blik. Ik knikte vluchtig, waarna hij zijn verhaal vervolgde. "Je hebt het DNA van ons allebei in je, alleen de helft van mij, een kwart van je biologische moeder en een kwart van Jane, dus je bent niet 'gewoon van de straat geplukt'. Die vampieren heten Cal, Endena en Loret, 1 man en 2 vrouwen. En ja, het waren dezelfde die jou probeerden aan te vallen. Jane en ik hebben nog niet bepaalt of we bij de Cullens blijven, of zelf een huis gaan kopen, maar op dit moment ben ik druk bezig met een baan vinden en natuurlijk moet jij het ook goed vinden" Het laatste voegde hij er nog snel aan toe, maar ik kon er mee leven.
"Ik wil wel hier blijven, zolang ik maar een eigen kamer krijg" Ik sprong op en liet mijn ouders in de woonkamer achter, wandelde naar de keuken en liep met een paar broodjes het bos in. Ik plofte na 5 minuten neer op een boomstronk en begon aan de broodje te eten terwijl de waarheid langzaam begon door te dringen. Dingen die normaal waren, waren nu gelogen. Maar waarom zaten die vampieren achter ons aan?