Hoofdstuk 6

‘Haddon...Haddon...Haddon...’ “Ilse!” roept Philip terwijl hij op haar afrent. “En goede nachten gehad?” hij knipoogd en knikt begripvol naar haar. Ze deinst achteruit en schrikt van de gedachte alleen al. “Denk...je...Denk jij alleen maar aan dat?!” ze zwaait hevig met haar handen in de lucht terwijl ze van hem weg loopt. Eenmaal buiten, stopt ze en haalt ze diep adem. ‘Ik snap die gast niet!’ Ze wandelt rustig richting school. “Wacht! Ilse!” Philip stromt naar haar toe. Ze probeert te ontkomen met een sprint maar te laat. Hij heeft haar beet. “Hello.” Hij ademd hevig in en uit. “Kwam je daarvoor naar mij?! Voor ‘hallo’ te zeggen” weer zwaait ze met haar armen. “Nee, ik wilde gewoon met je praten, over Haddon.” Haar gezicht kalmeert en de rest van haar lichaam ook. ‘Haddon...’ ze kijkt hem vragend aan. “Wel nu dat je toch met hem getrouwd bent wil ik je iets leuks laten zien. Misschien dat je hem vanaf nu beetje bij beetje kan leren kennen, begin maar met deze foto.” Hij legt een foto in haar linkerhand. Ze bekijkt het en schrikt. “Is dat Haddon?! Waar is zijn bril? Hij heeft lang haar! Dat kan niet” haar mond komt wijd open te staan. “Moet ik het voor je dicht doen?” ze kijkt op naar Philip “Wat dicht doen?” hij wijst naar haar mond en lacht plezierig erbij. Ze klap direct haar mond dicht. “Haddon had het alles behalve makkelijk. Hij vocht en hoorde bij een ‘gang’ dat mensen neerhaalde en bedreigde... Je kent dat vast wel, toen was hij meer als jij.” Hij lacht met zijn ogen halfopen. Ze voelt zich beledigd en heft haar vuist op, klaar om op hem te rammen. “Best een goede foto he?” zegt hij snel om haar van idee te veranderen. Ze kijkt er weer naar. ‘Goede foto?! In welke opzicht! Je ziet niet veel en dat wat je ziet is best eng. Maar ik realiseer me wel iets...’ “Maar hij is nu niet meer zo...hoe komt dat?” vraagt ze. “wel” begint hij, “Het is best een lang verhaal en een complex verhaal ook.” Hij houdt zijn wijsvinger omhoog en doet een slimme professor na, alleen een bril ontbreekt aan het beeld. “ja...?” Vraagt ze hoopvol. “Wel” begint hij weer. Dan gaat zijn vinger omlaag. “Ik weet het eigenlijk niet.” Hij kijkt naar de grond. “Maar” en hij kijkt weer op “Ik weet wel dat hij er hard heeft voor moeten werken om nu te staan waar hij nu staat.” ‘... hij gaat nooit vroeger dan mij slapen, al die uren werkt hij nog?!’ Ze kijkt naar de foto. Een vreemd klein gevoel nestelde in haar hart. Ze weet iets meer over haar ‘Haddon’