51

Ik ging rechtop zitten en trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen. 'Ik ben er nog niet klaar voor.' Zei ik om de onaangename stilte te verbreken. 'Het spijt me.' Fluisterde hij. 'Wil jij verder gaan?' Vroeg ik met de nadruk op jij. 'Blijkbaar wel.' Antwoordde hij. 'Hoe kan je niet weten of je iets wilt? Iets wat best groot is.' 'Ik wou het blijkbaar wel. Maar ik ben niet klaar voor als er iets verkeerd gaat, you know.' 'Dat ik zwanger zou raken?' Vroeg ik voor de zekerheid. Hij knikte. 'Ik vond het niet fijn dat je het deed. Ik weet dat alles verkeerd gaat lopen. Voor mij én voor jou.' Zei ik. Ik sloot mijn armen van achter om Justin heen. 'Het is goed. Je bent een jongen, dus je kan er niet veel aan doen.' Zei ik. Ik legde mijn hoofd tegen zijn gebogen rug aan. Justin grinnikte. 'Ik snap niet dat je me vergeeft. Ik bedoel, als ik jou was, had ik mij een klap gegeven.' Zei hij. Hij rechtte zijn rug en ik legde mijn kin op mijn schouder en mijn benen naast de zijne. 'Ik vergeef je, omdat ik van je hou, schatje.' Fluisterde ik in zijn oor. 'Ik zal het nooit meer doen. I promise you, my love.' Fluisterde hij terug. Ik drukte mijn lippen in zijn nek. Hij rechtte zijn rug nog verder en verslapte daarna weer. 'Niet doen, please.' Fluisterde hij. 'Jawel.' Zei ik met een grijns door mijn kusjes in zijn nek. 'Ne-he.' Kreunde hij. 'Sorry.' Fluisterde ik. Ik wou hem niet té opgewonden - of iets - krijgen. 'Justin, je wou praten.' Riep Pattie van achter de deur nadat ze geklopt had. 'Uhm, oh, uhm, ja. Ik - We komen er zo aan.' Riep Justin. Hij stond op en keek me ongemakkelijk aan. 'Uh. Ja. Ik wou met mama over jouw situatie praten.' Zei hij. Ik knikte, stond op en we liepen hand in hand naar Pattie.