Remembering

'Ali? Ali! Oh gelukkig, je bent wakker!' Langzaam stelden mijn ogen het beeld van mijn bezorgde vader scherp. Ik wilde gaan zitten, maar mijn hoofd liet me weer vallen. Toen merkte ik al het wit op. ‘Wat is er gebeurd? Waar ben ik?’ Mijn vader keek om, toen ik zijn blik volgde zag ik dat ik in een ziekenhuiskamer lag. Links lag Kaitlynn op een stoel te slapen, Draco stond rechts in het hoekje bij de deur en Lucius kwam aangelopen met twee grote bekers koffie. ‘Ah, ze is wakker. Mooi.’ Pap pakte een beker koffie van het dienblad en begon met uitleggen.
‘Lucius, je zus en ik waren naar het Vondelpark gegaan om oude herinneringen op te halen, maar toen we thuiskwamen lag jij bewusteloos op de grond en probeerde Draco je bij te krijgen. Hij vertelde dat hij je hetzelfde aantrof als wij en ik belde meteen een ambulance. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze je tig keer onderzocht, maar ze konden de oorzaak van jouw toestand maar niet ontdekken. Je bent 4 dagen buiten bewustzijn geweest!’ 4 dagen, jeetje… Ik weet nog dat Seline me redde van Genema en dat ik toen naar huis fietste, wat deed ik daarna ook alweer? Wacht eens even… ‘Hé Draco, waarom was jij eigenlijk zo vroeg thuis?’ Opeens ging hij heel zenuwachtig heen en weer stappen. ‘Uhm, ik uhm… Nou, wiskunde viel uit en voor Engels hoefde ik niet te blijven, vandaar.’
De zuster kwam vertellen dat het bezoekuur voorbij was, Kaitlynn gaf me nog een dikke knuffel en toen waren ze weg. ‘Seline redde me van Genema, ik fietste naar huis.. En toen keek ik naar Draco’s boeken! Dat was het! En toen kreeg ik zware hoofdpijn. Waar kwam die toch vandaan? Ik liet de boeken uit mijn handen vallen, ik zakte op mijn knieën en ik hoorde niets meer-of toch?’ Nu ik langzaamaan alles weer aan het ophalen was, herinnerde ik het openen van een deur, geren, ik viel niet op de vloer. Wij hebben parket in de woonkamer, ik viel op iets zachts. ‘Ali…’ Draco was er al voordat ik bewusteloos raakte! Hij ving me op, riep mijn naam. Maar hoe kon hij dan weten dat ik- als hij er al was, heeft hij ook gezien dat ik in zijn boeken keek. Hij was me toch niet aan het bespioneren?
Voordat ik mezelf helemaal paranoïde praatte ging ik slapen, de volgende dag mocht ik al naar huis, aangezien ze niet wisten wat ik had en het weer goed ging. Ze adviseerden me alleen dat ik stress moest vermijden, omdat dat vaak de oorzaak was van dat soort aanvallen.
En hoe voorspelbaar, de hele weg terug zat 1 bepaald persoon mij aan te kijken. Inderdaad.