Beautiful nightmares...

Ik loop door een bos. Ik herken de geur, maar voor de rest heb ik geen enkele aanwijzing, want het is stikdonker. Op de tast loop ik zachtjes vooruit. Hoe verder ik loop, hoe meer stemmen ik hoor. Ik ken de woorden die ze zeggen wel, maar de zinnen waren compleet niet logisch. Je moeder zal je niet meer beschermen... Ze gloeit, pas op! Bescherm haar toch niet, ze is het niet waard.
Ik zag een klein lichtje in de verte, het leek op een uitgang. Ik begon me ernaartoe te manouvreren, maar toen ik dichterbij kwam, kwam er eentje bij. Twee rode lichtjes. Ik stopte. Ik voelde gehijg. Rillingen liepen over mijn rug, ik probeerde nog weg te rennen, maar het was te laat-een scherpe pijn in mijn rug, ik val. Ik draai me nog om en zie iemand staan, een wazige rug. De rode ogen zijn weg, de rug draait zich om. Lichtblauwe ogen komen dichterbij, de mijne sluiten.

Ik schrik wakker en stoot mijn hoofd. Stomme hoogslaper. Ik loop naar de badkamer en drink een glaasje water, terwijl ik op de klok kijk. Half zes, slapen kan ik wel vergeten. Ik kleed me aan, pak mijn tas en ik sluip naar beneden. Hard gesnurk uit paps kamer, gelukkig heb ik een wekker op mijn nachtkasje, de wekker in dat bed is niet echt betrouwbaar...
Draco lag diep te slapen, en ookal was het verleidelijk hem wakker te laten shrikken, heb ik mezelf beloofd hem te negeren en dat doe ik dan ook. Hhmmm, zes uur, acht uur eraf is tien uur 's avonds. Ik pakte mijn laptop en logde in op MSN. Meteen kreeg ik een enthousiaiste HOIIII van Tristan. We praten wat bij, hij ergert me nog wat met zijn oh zo geweldige verrassing, en ik vertelde hem van mijn droom. Ik kon op de webcam zien dat hij schrok. Hij vertelde me dat het sterk op een visioen leek, in plaats van dat et gewoon een nachtmerrie is. Vol met voortekens. Dat is nou wat ik bedoel-hij is zweverig, ik niet. Hoe bizar die droom ook was, ik weet zeker dat het niks betekende. Tristan liep het halfuur daarna eigenlijk alleen nog maar te zeuren dat ik op moest passen, dus ik zei gedag en sloot af.
Intussen was de rest wakker geworden*behalve pap* en zaten we aan het ontbijt. Draco zat me alweer aan te staren. Maar dit keer was ik niet van plan om weg te lopen, in plaats daarvan staarde ik terug. Hoe arrogant, hij bleef me gewoon recht in mijn ogen kijken! Het leek alsof hij mijn ogen aan het onderzoeken was. Zou hij zien dat ik een lens inheb? Ik keek snel weg. Toen we klaar waren fiteste ik naar school, ik begon met Gschiedenis. Kortom, geen Draco. Gelukkig. Helaas heb ik Genema, hij is echt slaapverwekkend. Langzaam droomde ik weg..
Pak haar. De slang gehoorzaamt haar. Hoe kan dit? Ze komt toch niet van...'En Alicia, wat denk jij?' Uhm, o shit nu ben ik de klos. 'Hé Ali, gaat het wel, je ziet zo bleek?'Ik begreep de hint. 'Nou, eigenlijk heb ik nogal koppijn...' Hier moest ik Seline nog eens voor bedanken, onder mijn straf uitgekomen en een dagje vrij. Normaal ben ik niet zo van het spijbelen, maar die stomme nieuwsgierigheid van men dwingt me gewoon om in die vage boeken van Draco te kijken.
Er was niemand thuis, mooi zo. Ik keek bij de bank en eronder lagen een stuk of vijf, zes boeken. De blauwe kaft van de tweede kwam me bekend voor: Toverdranken van het Noorderwoud. Wat hebben jongens toch met zweverige dingen? Opeens, uit het niets kreeg ik zware pijnscheuten in mijn hoofd. De pijn was werkelijk onverdraaglijk. Ik liet de boeken op de grond vallen en pakte met trillende handen mijn hoofd beet. Ik knielde van de pijn, ik hoorde en zag niets meer.