16. One of his best friends.

Het corvee op school kwam nu langzaamaan wel mijn neusgaten uit maar ik ben er gelukkig bijna vanaf. Als ik naar huis mag loop ik langs het voetbalveld, in de verte zie ik Gerard zijn team trainen maar ik kan Gerard niet vinden. Ik klem mijn handen om de spijlen van het hek en laat me naar beneden zakken. Met mijn hoofd steun ik tegen de spijlen en kijk ik naar de stoep die overgaat in gras. ‘Alles oké?’ ik kijk omhoog en sta snel op. ‘Ja’ zei ik geschrokken.
Het is Bojan, de jongen die ook een oogafwijking heeft. ‘Zoek je Gerard?’ ik durf hem niet echt aan te kijken want ik schaam me dat hij me zo asociaal bij het hek heeft zien zitten. ‘Um oh nee ik kwam toevallig voorbij.’ Wauw wat ben ik toch slecht in liegen, ik geloofde mezelf niet eens. Bojan lachte even ‘Gerard voelde zich echt niet lekker dus hij is thuis gebleven.’ ‘Oké’ zei ik droog. ‘Zal ik je naar huis brengen?’ hij glimlachte naar me en ik kan me niet voorstellen dat iemand dat voor me zou willen doen, behalve Gerard natuurlijk. ‘Hoeft niet hoor, ik red me wel.’ Zei ik zo stoer mogelijk maar hij schudde zijn hoofd. ‘Nee een vriendin van Gerard is een vriendin van mij, ik ben zo klaar met douchen, ik kom er zo aan.’
Voor ik ook maar één woord heb kunnen zeggen om te protesteren loopt hij al richting de kleedkamers. Om nu weg te gaan is wel erg asociaal, dus besluit ik toch maar op hem te wachten. Hij was inderdaad snel klaar, hij komt aanlopen met zijn tas om zijn schouder. ‘Heb je anders zin om wat te gaan drinken? Dan kunnen we een beetje kennismaken?’ ja hij lachte lief, misschien dat ik daarom maar instemde. Ik ben ook veel te makkelijk te beïnvloeden, maar het is toch een vriend van Gerard, het kan toch geen kwaad? Toen dacht ik ineens dat ik niet te laat thuis moet komen anders gaan mijn ouders weer dingen vermoeden, dus dat drankje moest ik maar snel naar binnen werken. Ja natuurlijk heeft hij weer een peperdure auto net als alle andere voetballers, net als die oogafwijking. Hij zet de radio aan en ik houd mijn adem in, nee gelukkig zingen niet alle voetballers vals mee. Hij kijkt een beetje vreemd naar me omdat ik mijn adem inhoud. ‘Gaat het wel goed?’ ik schoot in de lach, wat was ik idioot bezig, wat moest hij wel niet denken? ‘Ja hoor.’ En ik glimlachte zo echt mogelijk naar hem. Onderweg zeggen we bijna niks tegen elkaar en als hij uitstapt doe ik dat ook maar, wel logisch eigenlijk. Hij loopt voorop maar houd dan de deur voor me op, ik kan makkelijk onder zijn arm doolopen, leuk trouwens als je zo klein bent tussen al die voetballers. We gaan zitten aan een tafeltje en bestellen beiden een cola. ‘Zo vertel eens, waar woon je?’ hij kijkt me recht in mijn ogen, het maakte me bijna bang want hij kijkt precies hetzelfde naar zoals Gerard dat ook altijd doet. ‘Net zo ver hier vandaan, tien minuutjes lopen denkik zo..’
‘Oké, Gerard heeft het wel vaak over je.’ Ik bloosde, ik moest gelijk denken aan alle dingen die hij heeft kunnen zeggen tegen hem, vooral de intieme momenten.. ‘Oh, niks slecht hoop ik?’ Bojan lacht ‘Nee hoor hij kan zijn mond niet over je houden, het is net een verliefde puber.’ Nu moest ik ook wel lachen. ‘Maar bevalt het je wel hier in Barcelona?’ gelijk schoten er allemaal beelden door mijn hoofd van de afgelopen twee klote jaren hier, maar dat hoeft hij niet te weten. ‘Ja hoor, ik woon hier nu 2 jaar.’ Hij leek een beetje verbaasd. ‘Waar woonde je eerst?’ ‘Nederland’ zijn ogen werden nog groter. ‘Heb je in twee jaar zo goed Spaans geleerd?!’ ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en lachte om zijn hoofd. ‘Neee, ik ben in Spanje geboren en gebleven tot mijn 10e. ‘Oh aha, oké nu snap ik het.’ De ober zet de twee glazen cola voor eens neer en keek even naar mij, ja hoor nog een gast met een oogafwijking, blijkbaar hoef je daar geen voetballer voor te zijn.. De ober loopt weg en Bojan schiet in de lach ‘Laat dat Gerard maar niet weten, dan wordt hij jaloers.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen en neem een slok van mijn cola. ‘Vindt hij het wel goed dan dat ik nu hier zit met jou?’ ‘Tuurlijk, hij vertrouwt me toch?’ Toen was het even stil. ‘Maar weten je ouders niet dat jullie wat hebben?’ ik zucht ‘Ja dat weten ze helaas wel, maar ze denken dat ik hem niet meer zie, dus ik zie hem nog maar heel af en toe.’ Ik voelde me gelijk al een beetje depri worden. Hij raakte even mijn hand en ik kijk snel op. ‘Hee we regelen wel wat joh, jullie zien elkaar vast snel weer.’ En toen lachte hij weer. Het leek net of Gerard tegenover me zat, ik lachte ook en pakte zijn hand even vast. Hij leek verbaasd, maar erg vond hij het niet. ‘Shit’ zei ik ineens, ja heel romantisch was het niet maarja. ‘Wat is er?’ zei Bojan. ‘Ik heb geen geld bij..’ Hij lachte. ‘Je dacht toch niet dat je je eigen drinken moest betalen?’ Even was ik vergeten wie ik tegenover me had, een voetballer met miljoenen op de bankrekening, stom van me. ‘Ik moet wel zo naar huis.. mijn ouders enzo..’ hij knikte. ‘Mag ik anders je nummer? Dan kunnen we wat regelen dat je Gerard weer kan zien.’ Hij gaf zijn mobiel en ik zet mijn nummer erin. Bojan rekent af en we lopen naar zijn auto. Als we vlakbij mij huis zijn stopt hij. ‘Ik vond het heel leuk je wat beter te leren kennen, ik laat snel wat weten oké?’ hij lachte naar me. ‘Oké, tot snel dan..’ zei ik en keek nog één keer in zijn ogen. Hij zwaaide nog even en reed toen weg. In wat voor wereld ben ik in hemelsnaam beland? Ik heb Gerard nog niet eens kunnen laten weten dat ik mijn mobiel terug heb. Ik sms hem gelijk.

Hee, hoorde van Bojan dat je echt ziek bent nu..
Ik hoop dat je snel beter bent.
Kus Jimena.