Tranen

Bill pov:

Met een grote handdoek rond me stap ik vanonder de douche. En blijf plots stokstijf staan.
Laat ons nog even plezier maken. sist Jürgen me toe. Ik voel hoe al het kleur uit mijn gezicht weg trekt.
Alsjeblieft niet, ik moet op tijd op school zijn probeer ik nog.
Onzin, is zijn antwoordt, Je bent anders ook niet op tijd.
Ik ga je niet een hele week missen zonder nog even van je te genieten. Zijn grijns wordt nog groter als hij ziet hoe bang ik voor hem ben.

Tranen stromen over mijn wangen, ik voel hoe hij met z'n tong over mijn wang likt.
Je kent de regels hoe meer je meewerkt hoe rapper het gedaan is. Terwijl hij dit zegt trekt hij mijn handdoek weg. Handig doet hij rap zijn eigen kleren uit en komt dan dich tegen me aan staan. Het is alsof ik aan de grond vastgelijmd sta. Hij begint me te kussen en dwingt me mijn mond open te doen, ik voel hoe alle krachten uit mij wegstomen.

Al rap merk ik dat hij behoorlijk opgewonden is. Hij duwt me ruw tegen de muur en dringt brutaalweg bij me naar binnen. Ik schreeuw het uit van de pijn.
Bek houden sist hij in mijn oor. Ik versta amper wat hij zegt, hoe dieper hij in me stoot hoe meer pijn het doet. Ik zou het ondertussen al gewend moeten zijn maar dat ben ik niet. Pas na een hele poos glijdt hij uit me onmiddellijk zak ik door mijn knieën. Alles rond me begint te draaien ik moet moeite doen om bij bewustzijn te blijven. Als alles eindelijk weer stil staat zie ik dat hij gelukkig weer weg is. Met veel moeite sta ik recht en stap weer onder de douche.
Het kan me niks meer schelen dat ik te laat kom. De douchestralen die normaal een kalmerend effect hebben zorgen er enkel voor dat ik nog meer ril. Ik voel hoe mijn tranen zich vermengen met het douchewater.

Na een tijdje geef ik het op en stap met een verbeten gezicht van onder de douche. Ik doe mijn kleren aan en mijn make-up op. Ze mogen het niet weten, het mag niet opvallen. Niemand mag weten wat er gebeurt is. Ze zouden het niet geloven, mij de schuld geven of ...

Gelukkig is school niet zo ver weg van mijn huis anders zou ik er nooit geraken. Gelukkig kan ik de pijn al goed verbergen.
Bij het schoolplein aan gekomen merk ik dat ik al meer dan een uur te laat ben.