Hoofdstuk 5

‘Ik kan Haddon niet meer aankijken, sinds dat gedoe van eergisterenavond. Misschien wilt hij totaal niets met mij doen. Hij is misschien met me getrouwd om ons echt te helpen. Maar dat zou belachelijk zijn. Waarom? Ik snap er niet veel van. Het is zo snel gegaan, ik kan het allemaal niet vatten...’
“Ilse! Ben je nog wakker?” zegt de leerkracht luidskeels. Ze schrikt uit haar gedachte en komt weer bij de les. Iedereen giechelt en dat frustreerd haar. Ze maken haar altijd belachelijk, altijd. De les verloopt langzaam en ze kan niet lang erbij blijven. De saaiheid overmeesterd haar en ze droomt altijd weg. Elke andere plek is beter dan de les. Uiteindelijk eindigt de les. Ze zucht van opluchting dat er toch een einde is gekomen aan de marteling. In de gang ziet ze Mr.Ward, ‘Haddon’. Hij loopt op haar af. Ze houdt haar adem op en hoopt dat hij gewoon voorbij loopt. Maar tevergeefs. Hij botst tegen haar aan, opzettelijk natuurlijk. Ze merkt dat ze iets vast heeft, het lijkt op een papiertje. Ze vouwt het open en leest wat erop staat. Het is in het engels. "One! Ik kan geen Engels! Ik kan het niet... lezen. Ik kan het niet.” Op het kleine papiertje ziet ze wel hartjes en zijn naam vanonder staan. Ze herkent haar naam ook. ‘Als iemand dit vindt, ga ik eraan!’ Haar gezicht verbleekt en wordt strak. Ze kijkt in het niets. ‘Wat te doen? Wat te doen.’ Ik moet ‘Haddon’ hierover aanspreken. Ze maakt van haar handen vuisten en zet haar eerste stap. Ze achtervolgd hem. Hij merkt het blijkbaar want hij kijkt achterom en ziet haar waarschijnlijk. Hij gaat een kamer binnen, een lokaal. Ze kent het lokaal niet, ze is daar nog nooit geweest. Ze opent op haar beurt de deur. Ze kijkt Haddon rech in de ogen met nog steeds het papiertje in haar hand. “ Ik dacht dat je het geheim wilde houden, met zo’n acties komt snel iedereen het te weten.” Hij kijkt haar aan. Met een bril ziet hij er anders uit, veel ouder en normaler. “Waarom doe je nu zoiets?!” Ze kijkt niet woedend eerder teleurgesteld en droevig. “Je weet toch dat je je baan kan verliezen als ze er achter komen”. Ze vecht om niet te beginnen te huilen, alles wordt even op dit moment te verwarrend. “Het spijt m...” hij stopt en schrikt van de tranen die ze laat vallen. “ Ik wil niet dat je huilt, het spijt me echt. Ik wilde je opvrolijken.” Hij legt zijn hand in haar nek. “Het spijt me” ze kijkt op, recht in zijn ogen. Ze zijn zo mooi blauwgroen, heel helder. “Ik wilde niet huilen, sorry” ze zegt het stil tussen het snikken in. Haddon waagt zich dichter en omhelsd haar. “Ik sleep je door een heel gebeuren mee. Je mag van streek zijn, maar weet wel dat ik het leuk vind om met Otto en zekers met jou te zijn.” Hij lost de knuffel en buigt zich een beetje voorover. Hij tilt zijn hand op en veegt teder een traan weg.
In het appartement van Haddon, loopt Otto rond met een grote bokaal vol met snoepjes. Bij het zien van dit tafereel, kijkt Ilse met een zenuwtrek in haar linkeroog naar Haddon. ‘Ongelofelijk.’ Haddon kijkt angstig terug en zegt happerend, “Hij...hij heeft zo goed geholpen in het huis. Hij verdient het” Ilse kijkt blij naar Otto, en ze geeft een bedankknikje naar Haddon.
“Ow ja schat” zegt ze uitgelaten voor het eerst. “wat stond er eigenlijk op dat papiertje? Mijn engels is vreselijk, dus ik verstond er niet veel van.” Haddon is nu diegene met de zenuwtrek en hij kijkt geschrokken naar haar, dat wel minutenlang. 'Hij overreageert wel, maar dat is mijn man'