De engel.

Mijn fantasie werd verstoord door de twee laatkomers die door de deur naar binnen kwamen.
De gelaatstrekken van de man waren op zich fijn, maar door zijn grove huid viel dat niet zo op. Hij had donkere ogen en zijn lichaam was stevig gebouwd. Hij droeg een leger uniform met de nodige sterren en de reden dat hij nu niet op het slagveld was, werd duidelijk als je naar zijn rechterbeen keek: hij mankte. Hij had wild krullend haar dat dezelfde kleur had als dat van de prachtige jonge vrouw die naast hem liep.
Ze had ongeveer mijn leeftijd en haar haren golfden tot net boven haar middel. Ze had dezelfde gelaatstrekken als haar vader, maar bij haar kwamen die wel tot hun recht.
Waarschijnlijk omdat haar ivoren huid soepeler was.
Haar lippen krulden in een verlegen glimlach omhoog, terwijl ze met haar hand door haar vaders arm naar mij en mijn ouders toeliep.
De commandant was duidelijk erg trots op zijn dochter. Hij liep met een rechte rug en een tevreden glimlach naar ons toe. Af en toe keek hij naar zijn dochter en dan werd zijn blik teder. Het was duidelijk dat hij veel van haar hield. Het meisje keek niet meer naar de omstanders, maar dat wilde niet zeggen dat er niet meer naar haar gekeken werd.
Iedereen in de zaal gaapte haar sprakeloos aan. Haar diepblauwe jurk deed de kleur van haar huid mooi uitkomen en accentueerde haar vormen uitstekend. Ik zag dat Frederik bewonderend naar haar keek. Ik voelde gewoon dat hij al zat te bedenken hoe haar huid onder zijn handen zou voelen, haar lippen onder de zijne. Ik was altijd al goed geweest in het inschatten van de ware gedachten van anderen. En die van Frederik waren nu zonder twijfel te erg om te horen.
Het meisje liep nog steeds naar ons toe.
Ik had het gevoel alsof ze ieder moment kon vallen. Gelukkig kwam ze zonder brokken te maken tot bij mij en mijn familie. Als je verder kon kijken dan haar aarzelende stappen, die je deden vermoeden dat haar evenwichtsgevoel niet van al te beste kwaliteit was, merkte je dat ze eigenlijk best gracieus was. Uitzonderlijk gracieus zelfs. Dat zag je het beste als ze stilstond.
"Meneer en mevrouw Masen. Wat fijn jullie te ontmoeten," zei de commandant.
"Insgelijks, commandant Swan," knikte mijn moeder, terwijl ze met een lichtjes tevreden uitdrukking opkeek van mijn verbijsterde blik.
"Zeg alstublieft Charlie," lachtte de commandant.
Hij was niet zoals je van een beroepsmilitair verwachte. Ik had altijd gedacht dat een commandant erg formeel zou zijn. Ik had me al verbaasd over het feit dat hij zo teder kon kijken. Maar misschien waren veel militairen buiten hun dienst grootmoedige mensen. Ik keek nog steeds naar het meisje dat haar blik nog steeds op de vloer gericht hield. Ze was vast erg verlegen.
"Mag ik jullie voorstellen aan mijn prachtige dochter, Isabella."
Hij zei haar naam met zo veel liefde, dat hij nog mooier klonk dan hij al was. Isabella - wat was het fijn om eindelijk een naam bij haar stem te hebben - bloosde en keek eindelijk naar mij. En tot mijn vreugde zag ik de ogen waar ik al zo lang van had gedroomd.
"Ze is inderdaad beeldschoon, Charlie. Mogen wij u en uw dochter dan voorstellen aan onze zoon, Edward?"
Isabella maakte een reverence op een ongekende manier. Haar jurk golfde als water mee met haar beweging. Het zag er adembenemend uit.
"Het is een hele eer u te mogen ontmoeten, jongeheer Edward." Ik had diezelfde zin ontelbaar veel keer gehoord vanavond, maar nu hij gezegd werd door de stem waar ik zo lang op had gewacht en die duizend maal mooier klonk dan in mijn herinneringen, leek hij veel oprechter. Ik boog en nam haar rechterhand.
"De eer is geheel aan mij, Isabella," zei ik, en ik drukte mijn lippen op de rug van haar hand. Ik kwam weer recht, liet haar hand los en keek diep in haar ogen. Haar wangen werden rood en er gleed een warme glimlach over haar lippen.
"Bella, zeg maar Bella," zei ze.
Ik was me er slechts vaag van bewust dat mijn moeder het orkest een teken gaf. Het enige wat ertoe deed was dat de muziek begon te spelen.
"Mag ik deze dans van u?" vroeg ik. Ze aarzelde even, maar knikte toen toch.
Ik begeleide haar naar het midden van de zaal.
"Ik ben niet zo'n goede danser," waarschuwde ze me zachtjes.
"Geeft niet. Ik leid wel." Ze keek me een beetje onzeker aan.
"Ik laat je niet vallen. Jij hebt mijn leven gered. Dan zou het een beetje ondankbaar van me zijn als ik dat wel deed, niet?"
"Hoe...?" Ik knikte naar de dokter en ik zag dat ze het begreep.
We begonnen zachtjes rondjes te draaien op de maat van de muziek. Bella leek niet echt door te hebben dat we dansten. Ze keek me de hele tijd aan.
"Ik ben je echt heel dankbaar voor het redden van mijn leven en dat van mijn vader en al die anderen..." zei ik haar.
"Ik kon jullie toch niet laten sterven. Ik had mijn vader geholpen, terwijl de dokters dachten dat ze hem net zo goed meteen naar het mortuarium konden brengen. Dan moest ik dat toch ook voor jullie kunnen. En... toen ik jouw en je vader daar zo zag liggen... ik weet niet. Maar, het voelde zo fout om het niet te proberen. En het lukte. Ik heb je vader het eerst geholpen. Bij jou leek het niet meteen nodig, maar een nacht later begon je ineens heel erg te trillen en je koorts was zo ontzettend hoog. Ik kon het niet aan om je zo te laten lijden. En toen ik bij je bed ging zitten om je te helpen..." Ze werd nu helemaal rood en keek weg van mijn ogen, alsof ze plots veel moeite had om haar voeten op het ritme te bewegen.
"Weet je? Toen ik je stem voor het eerst hoorde, dacht ik dat je een engel was. Dat leek me goed, mogelijk, een engel zou me een kans willen geven toch nog terug te gaan. Maar toen je me vroeg terug te komen, besefte ik dat je geen engel was en dat ik de verkeerde richting uitging. Ik wilde zo graag weten hoe je gezicht eruitzag. Ik heb de hele avond gewacht op jouw stem. Het enige wat ik van je wist, was dat je zachte, slanke vingers, donkere ogen en donker haar had en dat je stem op die van een engel leek." Het was vreemd hoe ik de waarheid maar bleef afratelen. Normaal had ik dit gênant gevonden, maar ik voelde me zo goed hij haar...
"Ik probeerde me in te beelden hoe je er uit zag. Maar ik had nooit durven dromen dat je zo mooi was." De kleur van haar wangen werd nog dieper.
"Wel," zei ze. "Ik moet toegeven dat... dat ik best wel overweldigd was door je gezicht. Zoals je daar lag. Het idee dat jij zou verdwijnen was ondragelijk, ik wilde graag weten wat voor iemand jij was..."
Dus zij had net zo hard uitgekeken naar onze ontmoeting als ik? Ik voelde de vlinders in mijn buik opvliegen. Ze gingen nogal tekeer.
"Toch wel vreemd dat je zoveel om iemand kan geven die je niet eens kent hé?" vroeg ik haar. Ze knikte en keek weer naar mij. We dansten nog even in stilte, onze gezichten bewogen steeds dichter naar elkaar toe, er waren nog maar twee centimeters tussen onze lippen... Een... Een halve...
Toen keek ze op, omdat iemand op haar schouder tikte.