5. Dromen (4)

Onderweg naar school, we deden een lange omweg, praatte Marie honderduit over haar nieuwe wagen, over haar relatie mat Matthias en nog meer over haar nieuwe wagen.
Mijn aandacht voor Marie's verhaal zwakte langzaamaan af en ik betrapte mezelf erop dat ik naar buiten aan het staren was. Ik dacht weer aan Mitch, ik kon het hele gebeuren van gisteren gewoon niet uit mijn hoofd zetten. Nog steeds spookte de vraag 'waarom?' door mijn hoofd, vermengd met enkele 'hoe?' vragen.
"Aarde aan Zara, aarde aan Zara!" zei Marie. Ik ontwaakte als het ware uit mijn gedachten en keek Marie vaag aan. Ik zag de vragende blik in haar ogen. Dat betekende nooit veel goeds, ze zou me gaan uithoren over wat er mis met we was.
"Zara, wat scheelt er vandaag toch met jou?" vroeg ze, terwijl ze haar blik terug op de weg richte. "En verzin nu maar geen smoesjes, ik zíe dat er iets is" Er klonk een strenge, moederlijke ondertoon in haar stem.
Ik glimlachte even kort. Voor haar kon ik nóóit iets verbergen. Of toch niet voor lang. Ik zuchte eens diep.
"Het gaat toch niet om die nieuwe jongen hé" zei ze, min of meer plagend. "Hoe heet hij nu weer?"
"Mitch" maakte ik haar zin af. Ik zag een zelfvoldane grijns op haar gezicht verschijnen, iets wat ze altijd had als het bleek dat ze iets juist had.
"Wel, vertel" drong ze aan, nog steeds met een grijns op haar gezicht.
"Ik weet niet Marie, hij..." Ik aarzelde even. Ik vroeg me af of het wel zo'n goed idee zou zijn om het haar te zeggen. Marie kennende zou ze haar overal mee gaan moeien. Oké, ze was mijn beste vriendin, maar een enorme moeial.
Uiteindelijk besloot ik het haar maar te zeggen, mede door de boze blik die ze me toewierp toen ik aarzelde. Ik vertelde haar het verhaal in grote lijnen, de vage en vreemde zaken liet ik selectief tussenuit.
"Het komt wel goed Zara, geef het wat tijd" zei ze troostend. "Het is immers nog maar het begin van het schooljaar" Marie wiebelde even met haar wenkbrouwen, waardoor ik moest lachen.
"Bedankt Marie" zei ik toen ik uitgelachen was. Ik was haar ook dankbaar, zowel voor haar luisterend oor als voor haar vermogen om mij te laten lachen.
Marie draaide haar wagen het schoolterrein op en meteen vielen mijn ogen op Mitch. Hij stond tegen zijn wagen geleund en hij zag er niet al te opgewekt uit.
Ik stak even aarzelend mijn hand op naar hem toen we voorbij reden, maar hij wende koudweg zijn blik af. Ik beet even op mijn lip.
Blijkbaar merkte Marie het ook op, want haar mond hing ver open van verwondering.
"Wel heb je..." gromde ze, toen ze wat gas bijgaf en ruw in een parkeerplaats draaide. "Laat hem maar even afkoelen, deze week ben je mijn bezit" Ze keek me aan en glimlachte hoopvol.
Ik glimlachte vaagjes terug naar haar. Ik kon ook niet veel anders dan met haar optrekken deze week. Praten met Mitch zat er blijkbaar toch niet in. Hoe uitdrukkelijk hij het gisteren ook had gezegd, het feit dat hij me staalhard negeerde kwam nog steeds hard aan.

Ik kan nu echter wat minder schrijven wegens schoolwerk en naderende examens...
*Zucht* -.-"
Uiteraard staat er al een verloop van dit verhaal op mijn pc; titels + korte inhoud. Dus zodra ik tijd en inspirartie heb komt er zeker een vervolg
Als het een troost mag zijn, ik heb al op papier staan wat er in de 2 vervolgverhalen moet komen + ik heb al de covers ontworpen van de 2 vervolgverhalen :p Rarara...
Maar eerst hier nog 15 hoofdstukken schrijven