18. Disaster date

De dag was geweldig met Lauren en ze was de hele dag nog in de wolken. Ik kijk dan ook erg uit naar mijn date met Alex die avond, maar als ik er ben gaat het toch niet helemaal als ik had verwacht. Al de hele avond heb ik het idee dat Alex me iets wilt vertellen. Hij is nerveus en gespannen, bijna afstandelijk. Ik probeer het te negeren en vertel vrolijk over Lauren en de ober, maar hij lijkt wel alsof hij het helemaal niet hoort.
‘Gaat het wel?’ Vraag ik dan toch maar.
‘Ja, hoezo?’ Zegt hij met een uitgestreken gezicht.
‘Je lijkt zo afwezig.’
Hij snuift. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’
Ik leg mijn hand op de zijne. ‘Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?’
Het trekt zijn hand terug. ‘Er is niets om te vertellen.’ Zijn stem klinkt koud en het lijkt wel alsof de hele sfeer in één klap is omgeslagen.
‘Waarom doe je zo afstandelijk?’
Hij rolt met zijn ogen en kijkt weg. ‘Ik kan dit niet meer.’ Mompelt hij bijna onverstaanbaar.
‘Wat bedoel je?’
Hij zucht diep. ‘Niets, laat maar.’
‘Alex.’ Ik kijk hem verwijtend aan. ‘Vertel.’
Hij lacht spottend ‘Wil je het echt weten?’
Ik slik, omdat ik hem zo helemaal niet ken. ‘Ja, ik wil het weten.’ Zeg ik toch.
‘Ik ben hier alleen door Katherine gestuurd om je te vermoorden.’ Zegt hij zonder enige emotie.
Ik kijk hem verward aan. Hij zou me toch niet echt iets aandoen? ‘Wat? Waarom?’
‘Ze kon jou nooit overtuigen dat ze geen bedreiging was.’ Zegt hij met een strak gezicht.
‘Maar ze is ook een bedreiging.’
Een spottend lachje verschijnt op zijn lippen. ‘Natuurlijk, maar het is niet de bedoeling dat jij de anderen tegen haar opzet.’
‘Maar je had me niet eens kunnen vermoorden, je bent pas een vampier sinds een paar weken.’
Hij trekt een wenkbrauw op. ‘Wie denk je dat me veranderd heeft?’
Tranen prikken in mijn ogen, maar ik vecht ertegen. ‘Waarom heb je me niet meteen vermoord dan?’ Hij geeft geen antwoord en een sprankje hoop komt boven. ‘Tenzij je me echt leuk begon te vinden.’
Alex snuift verontwaardigd. ‘Ik walg van jouw soort.’ Hij kijkt me minderwaardig aan. ‘Weerwolven.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat geloof ik niet. Anders had je me allang vermoord. En ik ben niet dood.’
Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan en houdt zijn hoofd een beetje schuin. ‘Nog niet.’
Een angstig gevoel bekruipt me. ‘Nee, dat geloof ik niet. Jij bent niet slecht, jij bent anders.’
‘Daden spreken harder dan woorden dus wil je zien hoe slecht ik kan zijn?’ Zegt hij op dreigende toon. Dan grijnst hij. ‘Je broer had gelijk. Vampiers zijn manipulatieve, moordende wezens, maar ik ben je dankbaar. Je hebt het ons erg makkelijk gemaakt.’
Ik schud mijn hoofd en bij het woord manipulatief bedenk ik me iets. ‘Ze heeft je bedreigd, of niet? Daarom heeft ze je veranderd.’
‘Wat?’ Even weet Alex niet wat hij moet zeggen.
‘Nee, dat is het niet. Ze heeft je familie bedreigd, je moeder misschien?’
Alex schiet in de lach. Het is een arrogante spottende lach en van zijn mooie blauwe ogen is niets meer over. ‘Ze is een vriendin van de familie. Weet je nog mijn oom in Mystic Falls?’
‘Zach?’
Hij knikt. ‘Hij is samen met mijn moeder de enige uit de Salvatore familie die nog leeft. De rest is dood of ondood, voor zo ver ik weet. Katherine heeft me een plezier gedaan.’ Dan kijkt hij me met donkere zielloze ogen aan. Zijn scherpe hoektanden glimmen in het licht. ‘En nu zal ik jou een plezier doen en je uit jouw lijden verlossen.’