Chapter two.

Niet veel later stond het elfje dansend in het raamkozijn te kijken naar de koekjes en het limoenwater. Ze was zo mooi, onbeschrijfelijk. Lieske en Marloes durfden het bijna niet te vragen. Uiteindelijk begon Lieske toch maar, anders zouden ze er nooit komen.
‘Hoe komen we in Neverland?’ Het elfje keek verbaasd en gebaarde wat. ‘Ja, dat weten we. Zou jij ons misschien die elfenstof willen geven?’, Vroeg Marloes. Eigenwijs draaide het elfje haar rug naar hen toe. De meiden keken elkaar ongelovig aan, hoezo arrogant? ‘Dan moet het maar zo.’, Grijnsde Lieske. Van achter haar rug vandaan toverde ze ’n glazen pot te voorschijn. Marloes grijnsde nu ook, snel voordat het elfje zich kon verroeren, pakte ze het elfje. Misschien was het elfjesmishandeling, maar dat kon ze eigenlijk niets schelen.

Toen het elfje in het potje zat schudde Lieske een paar keer, zodat er elfenstof op de bodem van het potje lag. ‘Zou dit genoeg zijn?’, Vroeg ze aan Marloes. Marloes knikte. ‘Vast wel.’
Lieske haalde haar hand van de bovenkant van het potje af, en het elfje vloog er zo snel als ze kon uit. Ze gebaarde boos, maar de meiden snapte er niets van dus kon het ze niets schelen. Lieske hield het potje ondersteboven, boven haar hand. Ze gooide wat over Marloes heen, en daarna over zichzelf en Teuntje die al die tijd niet-begrijpend naar het hele elfjesgedoe had gekeken.

Teuntje was de eerste die echt vloog, dieren hebben geen slechte gedachten. En Lieske en Marloes volgden snel, het hele idee dat het toch kon zorgde voor genoeg vrolijke gedachten. Happy thoughts.