17. Boys, boys, boys

Ik zit op een terrasje met mijn gezicht in de zon. Ik heb mijn ogen gesloten en geniet van de warme gloed op mijn bleke gezicht. Door het kleine beetje zon krijg ik direct al zin in de zomer die nog lang op zich laat wachten. Er valt een schaduw over me heen en ik open verstoord mijn ogen. Lauren kijkt me met een glimlach aan.
‘Waar zat jij aan te denken?’ Vraagt ze met een lach. ‘Of kan ik beter vragen, aan wie zat jij te denken?’
Ze komt bij me aan het tafeltje zitten en besteld net als mij een cola. Het is verassend lekker weer voor deze tijd van het jaar en een tijdje zitten we in stilte tegenover elkaar. Lauren en ik hebben soms bijna gesprekken zonder woorden. We begrijpen elkaar met enkele woorden en dat ik soms best fijn. Het vervelende is alleen dat ik haar niets kan vertellen over wat Alex eigenlijk is of over de vloek van mijn familie. Mijn gezicht betrekt een beetje en het valt Lauren meteen op.
‘Wat is er?’ Vraagt ze bezorgd.
‘Ik heb de laatste tijd gewoon veel ruzie met mijn broer.’ Zeg ik snel.
‘Dat is vreemd.’ Merkt ze op, ze leunt met haar kin op haar hand en kijkt me vragend aan.
Ik rol met mijn ogen, terwijl ik aan Evans en mijn kleine ruzietjes denk. ‘Hij mag Alex niet zo.’
‘Waarom niet?’
Ik haal mijn schouders op en ontwijk haar blik.
Ze kijkt me aan. ‘Evan kan het normaal gesproken snel met iemand vinden. Waarom niet, daar moet hij toch een reden voor hebben.’
Weer haal ik mijn schouders op. ‘Niet gevraagd.’
‘Niet gevraagd? Dat geloof ik niet.’
‘Kunnen we het ergens anders over hebben?’ Vraag ik dan snel, voor ze nog meer kan zeggen.
‘Tuurlijk.’ Er valt even een ongemakkelijke stilte en ik schraapt mijn keel.
‘Sorry, dat ik de laatste tijd nogal afwezig ben geweest.’
Lauren glimlach. ‘Geeft niet, met je broer en je kersverse vriendje, ik snap het wel. Waar is je broer nu trouwens? Meestal hangt hij hier wel rond met Mason en Jules.’
‘Mason is niet meer terug gekomen sinds zijn bezoek aan zin familie in Mystic Falls, dus Jules gaat hem opzoeken en zijn neefje Tyler, ofzo.’
‘Wie is dat?’ Vraagt Lauren gretig.
Ik moet lachen, zodra het om jongens gaat, is Lauren nieuwsgierig. ‘Hij is misschien ook een w…’ Ik stop. ‘Misschien ook een opvliegend tiepje net als Mason en Evan.’ Grinnik ik en ik hoop dat Lauren niets merkt.
‘En heb jij al iemand op het oog?’ Verander ik het onderwerp.
Ze bloost en kijkt schuldig naar beneden.
‘Ja! Wie is het?’ Vraag ik gretig.
‘Shhht!’ Zegt ze snel. ‘Oké, niet omkijken, maar het is die ober bij tafel zes.’ Automatisch kijk ik om. Lauren geeft me een klap tegen mijn arm. ‘Wat zei ik nou?’
‘Sorry.’ Ik lach schuldig. ‘Maar hij is goedgekeurd.’
‘Echt?’
‘Het is dat ik al een vriendje heb, maar anders…’ Ik wiebel met mijn wenkbrauwen. Lauren schiet in de lach en kijkt dromerig langs me heen naar de ober. Via de glazen ruit kijk ik naar hem, hij komt me bekend voor, maar ik weet niet waarvan.
‘Waar ken jij hem eigenlijk van?’ Vraag ik dan aan Lauren.
‘Hij zat vorig jaar bij ons op school en woont hier nog in de buurt. Hij werkt hier nu parttime om zijn studie te betalen.’
Ik grinnik. ‘Zo zo, iemand heeft haar huiswerk gedaan.’
Lauren rolt met haar ogen, maar kijkt dan verschrikt op als hij deze kant op komt gelopen. ‘Anders nog iets, dames?’ Vraagt hij met een stralend witte glimlach, terwijl hij Lauren blijft aankijken.
‘Ik… ehm…’ Stamelt ze.
‘De rekening, graag.’ Zeg ik snel.
De jongen loopt weer weg en Lauren haalt opgelucht haar adem.
‘Je moet niet zo nerveus zijn, joh. Hij bijt niet, denk ik.’ Voeg ik er met een grijns aan toe.
Hij komt weer aangelopen en legt het bonnetje op tafel. ‘Mijn nummer staat op de achterkant.’ Zegt hij met een knipoog naar Lauren. ‘Bel me.’ Dan loopt hij weer weg en Lauren en ik blijven met open mond achter.
‘Oh my god!’ Lauren zit bijna te stuiteren op haar stoel. Snel krabbelt ze haar nummer op een servetje en legt het bij het geld.