011 - Didn't Saw That One Coming, Did You?

Met een zachte zucht ontvouwde mijn vleugels zich. Met een grote glimlach keek ik naar de jongens, die er weer uitzagen alsof ze zojuist een geest hadden gezien. Ik giechelde zachtjes en maakte een rondje.
"Geloven jullie nu nog steeds niet in Elfjes? Of moet ik jullie nog meer laten zien?" vroeg ik grijnzend. Sam leek weer terug te zijn gekeerd op aarde en een frons verscheen in zijn gezicht.
"Nu hebben we nog iemand met wie we het land moeten delen." zei hij, meer tegen de jongen naast hem dan zichzelf of mij.
"Maar, nu weten jullie wie en wát ik ben. Dus wie zijn jullie?" vroeg ik glimlachend. De jongens stonden nu op een rijtje. Ze stelde zich voor als Jared, Paul en Embry. Ik knikte beleefd naar hun allemaal en keek toen naar de jongen naast Sam.
"Ik ben Jacob." zei hij terwijl hij me grijnzend aankeek.
"Nog een vraagje, waarom werd ik eigenlijk aangevallen door een van jullie?" vroeg ik terwijl ik mijn vleugels weer invouwde.
"Nou, we hebben met de vampiers afgesproken dat we het bos van Forks in twee delen ebben gesplitst. Zodat we elkaar niet tegenkomen en dat er dan een gevecht komt. Je bent nu op ons land, en door het vuur balletje dat voor je uit zweefde, leek het net alsof je een vampier met een gave bent. Je moet begrijpen dat dat er wel een beetje raar uitziet." zei Sam. Ik knikte begrijpelijk.
"Maar voor mij zag het er ook gek uit toen ik opeens op de grond werd geduwd door een wolf." zei ik lachend.
"Sorry voor dat trouwens." zei Paul, die met een pijnlijk gezicht over zijn arm wreef.
"Maakt niets uit, ik kan wel tegen een stootje. Maar is alles goed met je?" vroeg ik, bezorgd kijkend naar zijn arm.
"Als het goed is is het over een uurtje weer weg." zei hij. Ik liep naar hem toe en keek naar de grote blauwe plek die op zijn arm zat. Een gebroken arm. Zachtjes raakte ik hem aan, waarna Paul zuchtte.
"Sorry, mijn temperatuur is een beetje kouder dan normaal." zei ik, verontschuldigend lachend, "Maar als het goed is...moet dit werken."
Met een glimlach zag ik de blauwe plek verdwijnen en haalde mijn hand weer van Paul's arm. Paul keek me met grote ogen aan en de jongens stonden om me heen.
"Hoe deed je dat?" vroeg Jacob die over me heen geleund stond. Ik voelde zijn warme adem in mijn nek en ik glimlachte.
"Genezende krachten." zei ik schouderophalend, "Niets speciaals...voor mij." De jongens voelde allemaal aan Paul's arm en keken me nogsteeds verbaasd aan.
"Who." zei Jared en hij grijnsde naar me. Ik glimlachte en liep weer een stukje het bos in. De jongens waren allemaal zo bezig met Paul en zijn arm dat ik een paar meters verderop was toen ik eindelijk Embry hoorde vragen: "Hey? Waar is ze nou heen?"
Grijnzend liep ik de tuin van de Cullens weer in en zag ik Edward bezorgd heen en weer lopen op de veranda. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar het tafereel. Zelfs ijsberend is hij nog knap dacht ik. Zijn hoofd schoot opeens omhoog en een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij me weer zag.
"Waar was je?" vroeg hij. Ik liep naar de zijkant van de tuin en ging op de oude schommelstoel zitten.
"Ik wás aan het lopen, totdat ik opeens werd aangevallen door een wolf." zei ik terwijl de schommelstoel ietsjes bewoog doordat Edward erop was gaan zitten. Een laag gegrom ontsnapte uit zijn mond.
"Heeft een van hun je pijn gedaan?" vroeg hij terwijl hij naar het gras keek. Ik schudde mijn hoofd en een lach ontsnapte uit mijn mond.
"Eigenlijk heb ik een van hun pijn gedaan." zei ik glimlachend.
Edward lachte en een warm gevoel overspoelde mijn lichaam. "Een agressief elfje, dat is nieuw."
"In wolf vorm gooide ik hem van me af, tegen een boom." zei ik terwijl ik naar mijn voeten keek.
"En nu?" vroeg Edward.
"Met dank aan mijn genezende krachten is hij nu weer beter." zei ik, een zelfvoldane glimlach op mijn gezicht.
"Gelukkig, anders hadden wij denk ik een groot probleem gehad." zei Edward.
"Ik heb een vraagje." zei ik terwijl ik een hand door mijn haar haalde.
"Ga je gang."
"Alice zei dat er ook vampiers zijn met een gave. Heb jij er ook een?"
Edward grijnsde. "Wil je het echt weten?" Ik knikte.
"Jep, Alice vertelde me al dat zij de toekomst kan zien, Jasper met je gevoelens kan spelen en Nate de band tussen twee mensen kan voelen. En toen vroeg ik of jij er ook een had en toen zei ze dat ik dat zelf moest vragen." zei ik blozend. Edward zuchtte.
"Alice. Maar ik zou het je wel vertellen." zei hij.
"Yes!" zei ik.
"Ik kan gedachten lezen."