Het bal.

Ik keek gespannen de zaal rond.
Maar mijn moeder had me al aan zo'n beetje ieder meisje aanwezig voorgesteld. En geen van hen was het meisje dat ik zocht. Het meisje met de zachte stem, de slanke vingers, diepe ogen en donkere haren. Wat nou als ze helemaal niet uit de buurt was? Wat als ze verhuisd was? Wat als ze al verliefd was op een ander? Of erger nog, wat als ik haar maar verzonnen had?
Dat zou gewoon te gek voor woorden zijn. Dan was ik smoorverliefd geworden op een niet bestaand meisje. Dan werden mijn dromen al weken verstoord door de vage herinneringen aan een hersenspinsel.
Want sinds die eerste keer dat ik dé stem hoorde, waren al mijn dromen hetzelfde. Ik hoorde haar stem die me aanmoedigde, niet meer om te vechten maar om haar te vinden. Ik zag flitsen van haar ogen en haar haren. Soms dacht ik zelfs dat ik haar slanke vingers door mijn haren voelden strijken en dan werd ik wakker, omdat ik dacht dat zij aan mijn bed stond.
Ik slaakte een verveelde zucht. Wie hield ik voor de gek?
Zelfs als het meisje hier was, wie kon mij ervan verzekeren dat ik haar type was? En wie zei dat zij wel mijn type was? Ik had alleen haar stem een paar keer gehoord en een vage indruk van haar gezicht gekregen...
Ik kon doen wat ik wilde, maar toch keek ik altijd hoopvol op als er weer een vrouw met haar dochter aan kwam lopen. En toch was ik steeds teleurgesteld als het meisje blond was, blauwe ogen had of haar stem niet goed klonk.
Eigenlijk had geen enkel meisje een stem die ook maar op de engelen stem leek. Ze waren allemaal te schel, te luid, niet warm genoeg, te zelfverzekerd... Er was altijd iets wat niet klopte.
"Ergens naar op zoek?" vroeg mijn vader.
"Ja, een meisje dat niet staat te springen van opwinding als ze mij ziet. Het is echt vervelend om altijd maar aangestaard te worden," zei ik hem. Ik vertelde hem niet dat ik naar een meisje zocht met een engelen stem. Hij zou me voor gek verklaren als ik hem het hele verhaal vertelde...
"Ja, daar had ik ook last van toen ik jouw leeftijd had. Heb ik je ooit verteld hoe ik je moeder ontmoette?"
"Ik geloof dat het op een dansfeest was," zei ik.
"Ja, ik verveelde me net zo erg als jij nu. En ik ergerde me ook aan al die idiote meisjes. Maar toen werd ik voorgesteld aan de knappe Elizabeth. Ik vroeg haar ten dans en... Ach het resultaat staat naast me," zei hij met een knipoog. Ik hoopte dat ik vanavond voorgesteld zou worden aan het engelen meisje, maar de eerste drie meisjes die volgden, waren stuk voor stuk een teleurstelling. De eerste was blond, bij de tweede zag ik alleen al aan de manier waarop ze liep dat ze nooit een zachte, warme en vooral verlegen stem kon hebben. De derde zag er wel aardig en knap uit, maar ze was blond en uit de weinige keren dat ik ook maar een beetje interesse had gevoeld voor een meisje, wist ik dat ik de voorkeur gaf aan brunettes.
"Edward, dit is Evelien. De dochter van meneer en mevrouw Gate."
Ik boog beleefd voor het jonge meisje dat me bewonderend aangaapte. Evelien maakte een reverence voor me een zei: "Het is een eer u te ontmoeten, jongeheer Edward." De stem was wel zacht, maar het was niet dé stem.
"Dat is dan geheel wederzijds, juffrouw Evelien. Mag ik u feliciteren met uw prachtige dochter mevrouw Gate? Ze is werkelijk een plaatje," zei ik tegen de vrouw. De manier waarop ik het zei, maakte duidelijk dat ik geen interesse had in Evelien. De hoop van de moeder viel aan diggelen, maar ze was niet boos op me. Alleen heel erg teleurgesteld. Veel moeders hoopten dat ik voor hun dochter zou vallen. Het deed me een beetje denken aan het sprookje van Assepoester, al die jonge dames van stand die hoopten om het hart van de prins (in dit geval de enige zoon van de meest vooraanstaande burgers) te veroveren. Ik zocht dan wel niet naar het meisje dat een glazen muiltje paste, maar geef toe, het komt dicht in de buurt.
Plots zag ik een bekend gezicht, dat van dokter Cullen. Het eerste gezicht dat ik helder had kunnen zien...
Toen schoot er me plots iets te binnen. De dokter kende het meisje met de stem, ze had naar hem geroepen toen ik mijn ogen opende.
Als ik hem even onder vier ogen zou kunnen spreken...
"Dokter Cullen, wat een aangename verassing." Ik had niet gemerkt dat de dokter dichterbij gekomen was, tot ik mijn moeder hem hoorde begroeten.
"Het is ook fijn om te zien dat u en uw familie in goede gezondheid verkeren."
"Dat hebben we geheel aan u te danken dokter. Als u er niet was geweest..." De dokter stak een hand omhoog om mijn moeder te onderbreken.
"Zegt u toch Carlisle en wat uw echtgenoot en zoon betreft, ligt de eer zeker niet alleen bij mij..."
"Carlisle?" onderbrak mijn vader hem.
"Ja? Wat is er, meneer Masen?"
"Er is iets aan mijn verblijf in het ziekenhuis dat mij al een tijd dwars zit. Ik had daar namelijk een uiterst bizarre droom die me maar niet los wil laten en ik begin te geloven dat het werkelijkheid was. En ik geloof dat u me kan helpen. Ik droomde namelijk dat een stem - van een jonge vrouw, als ik me niet vergis - me vroeg om te blijven vechten. Maar ik zou niet weten van wie die stem was..."
"Dat was beslist geen droom," onderbrak ik mijn vader.
"Ik heb namelijk dezelfde stem gehoord. Ik dacht eerst dat het een engel was die me riep, maar ze moedigde ook mij aan om te blijven vechten. Ik ben zeker dat het geen droom was, want toen ik mijn ogen open deed, zag ik de hare en ik heb meerdere malen gevoeld hoe ze me aanraakte," vertelde ik hen. Ik sprak niet over de dromen. Dat zou mijn ouders en de dokter wellicht zorgen gebaard hebben. De dokter knikte.
"U weet wie het was, hè?"
"Ongeveer. Ik weet dat het een jonge vrouw was, ongeveer uw leeftijd, jongeheer Edward en dat ze niet onaantrekkelijk was. Ze was daar om voor haar zieke vader te zorgen, haar moeder was onderweg naar het ziekenhuis overleden, zijzelf had slechts één enkele dag last van de griep.
Ze was niet bij haar vaders bed weg te slaan tot hij zijn ogen opende.
Toen merkte ze u op, meneer Masen, u en uw familie werden net binnen gebracht toen haar vader beter was. Ze hoorde hoe uw toestand was en ontfermde zich meteen over u en uw zoon.
Ik weet niet precies wat ze allemaal deed, maar het werkte. Ik was sprakeloos. Ik was er vrijwel zeker van dat geen van jullie twee het zou halen, maar jullie koorts zakte snel en nog geen twee dagen later deden jullie allebei jullie ogen open.
Ik ben er zeker van dat ze die week niet veel geslapen heeft.
Ze verpleegde verschillende kritieke gevallen, zelf was ze al immuun, dus ze had niets te vrezen."
Ik stond versteld. Ze had mij én mijn vader gered? En zelfs nog een heel aantal van de mensen die hier aanwezig waren.
"Zie je de familie Thomson daar? Wel, ze heeft de jongste dochter en de tweeling gered. En ook meneer Folks en jongeheer Frederik." Bij die laatste moest ik moeite doen om niet te tandenknarsen. Frederik Bohr was niet bepaald mijn beste vriend. Hij was een opschepper, een slechte verliezer en een enorme eter. Ik vond het geen fijn idee dat hij gered was door het meisje van wie ik steeds meer begon te houden. Je kon er je geld op zetten dat hij haar zou willen als zou blijken dat ik interesse in haar had. Hij wilde alles wat ik wilde. En als de dokter gelijk had over het uiterlijk van het meisje, zou hij haar sowieso willen. Hij deed niets liever dan knappe meisjes verleiden, soms zelfs tot onzedelijk gedrag.*
"Ik kan ze onmogelijk allemaal opnoemen, ongeveer een kwart van uw gasten zouden hier vanavond niet zijn als zij er niet was geweest."
"Carlisle, weet u hoe ze heet? Dan kan ik haar bedanken," vroeg mijn moeder.
"Ik geloof dat de achternaam van het meisje Swan was. Maar de voornaam is mij niet verteld."
Ik keek hoopvol naar mijn moeder. Als er een familie Swan in de buurt woonde, dan zou zij dat weten.
"Geen punt. De familie Swan is niet zo groot. Ik geloof dat er maar drie, of nee, als uw verhaal klopt nu twee, mensen in de omgeving wonen met die naam. Commandant Swan en zijn dochter... Hoe heette ze ook al weer? Ach, dat maakt niet uit. Ze komen vanavond nog naar het feest, dus we zullen ze snel genoeg zien..."
Ze kwam hierheen? Ik kon het niet bevatten. Ik hoefde niet langer te vrezen dat ze misschien nooit zou komen, ze kon hier elk moment zijn. En dan zou ik haar naam kennen. Ik zou haar ten dans kunnen vragen...

*Ik bedoel met onzedelijk gedrag niet meteen seks, maar toch al wat verder gaan dan alleen zoenen. In die tijd waren ze wat strikter, snap je.