The life of a orphan(12)

Na het uitgebreid ontbijt zijn we weer ieder een kant op gegaan. Ik heb de omgeving nog een beetje verder verkend. Ook ben ik nog naar mijn nieuwe plekje gegaan om na te denken. Over de veranderingen in mijn wezenbestaan en hoe het voort zal gaan. Ik denk dat het dit keer wel goed zal komen. En voor de verandering schrikt dit beeld me niet af. Het is juist het tegenovergestelde. Ik HOOP juist dat het goed zal gaan. Ik ken Eva en Jan nog niet zo goed en ook ken ik hun zoon nog niet, maar ik ken Eva en Jan goed genoeg om mij hoop te geven. Ik denk dat hun zoon ook wel aardig zal zijn. Het zou me onwijs verbazen als hun zoon een bullebak bleek te zijn.
Na het verkennen van de omgeving heb ik samen met Eva en Jan een paar leuke kaartspelletjes gespeeld. Het was een gezellige boel, vol grappen en grollen. Daarna heb ik Eva geholpen met het eten. Om vervolgens samen met zo’n 3e te eten. Toen we klaar waren met eten was het al 7 uur. Na het eten gingen we terug naar de woonkamer om wat tv te kijken.
En nu, nu is het inmiddels kwart voor 8 en over ongeveer een kwartier komt de zoon Dave thuis. Ik ben doodzenuwachtig en onwijs nieuwsgierig. Zo erg dat ik me niet kan concentreren op de tv. Tik, tik, tik gaat de klok. De secondes gaan langzaam voorbij. Ik zie de secondewijzer langzaam een rondje maken. Zo weer een minuut dichterbij. Weer een minuut minder totdat hun zoon terugkomt.