Ch. 55 Bal deel 3

ELIZABETH POV

‘Sorry’ beschamend staar ik naar mijn voeten. ‘Dat is niet erg’ hij heft met zijn wijsvinger mijn gezicht omhoog. ‘Ik had eerder moeten zeggen dat ik een slechte danser ben’ ‘Dan gaan we gewoon aan de kant zitten’ ‘Ik wil je niet ophouden. Oh, ik schaam me nu echt’ ‘Dat moet niet, ik ken genoeg mensen die het niet kunnen’ ‘Dat zeg je alleen maar om me op te beuren’ ‘Nee, echt. Ik ken er wel een paar’ ‘Hoeveel?’ ‘Zo’n 15’ ‘Exact?’ hij knikt. ‘Dat is freaky, dat weet je toch’ ‘Niet zo freaky als jouw krachten’ verbaasd staar ik hem aan. ‘Hoe weet jij wat ik kan?’ ‘Annabel’ ik knik. Dat had ik moeten verwachten. ‘Typisch’ ‘Inderdaad’ hij lacht, weer die tandpasta lach. Een lach waarvan je verwacht dat niemand hem eigenlijk heeft. ‘Is dat Carlo niet’ mijn blik haal ik van zijn gezicht af en draai mijn hoofd, spijtig genoeg, om. Een prachtige jongen, in pak, danst. Danst prachtig. Maar één ding is er fout. Hij lacht niet, kijkt strak voor zich uit. Zijn gedachten zitten ergens helemaal anders. Op zijn prachtige gezicht is zelfs verveeldheid te lezen. Tot zijn ogen die van mij ontmoeten. Ze lichten helemaal op, waardoor mijn wangen rood worden, ze haken zich in die van mij vast. Spijtig genoeg wordt ik terug naar de realiteit getrokken als ik een meisje in zijn armen zie. Het meisje waar ik hem aan ‘gekoppelt’ heb voor zijn date. Je moet nu niet denken dat ik verliefd ben op Carlo. Nee, dat was ik. Of ben ik het nog? Waarom zou ik hier dan zijn met Liam? Ik weet geen antwoord op die twee vragen. Ik wil ze ook niet weten. Ik wil op dit moment gewoon mezelf zijn, dingen doen en achteraf geen schaam- of schuldgevoel hebben. Waarom kan dat niet? Waarom is het leven zo ingewikkeld? Omdat we het nu eenmaal ingewikkeld maken. Dat antwoord weet ik, dat is het zinnetje dat mijn ouders altijd zeiden. Ineens is heel de zaal stil. Waardoor ik mijn ogen niet meer op Carlo en het meisje richt maar op het podium. Op professor Perkamentus. Hij begint een hele speech, iets van dat we ons moeten amuseren. We niet te dronken mogen worden, we moeten dansen en nog veel meer. ‘En nu vraag ik een hartelijk applaus voor ons Zweinstein koor’ hij zet een stap op zei en achter hem verschijnen een paar leerlingen en meneer Banning. Zodra hij zijn, korte, armpjes beweegt beginnen de leerlingen te zingen. Pure magie, het kan je mee nemen naar plaatsen waar je nog nooit geweest bent. Op dat vlak ben ik een softie. Ik kan tegen veel tegen maar zodra ik muziek hoor word ik soft. Een zwakke plek zoals dreuzels het noemen. ‘Gaan we dansen?’ verbaasd staar ik Liam aan. Nog geen vijf minuten geleden heb ik hem uit gelegd dat ik niet kan dansen en nog geen tien minuten geleden ben ik per ongeluk op zijn tenen gaan staan. ‘Ik heb toch uit gelegt dat ik niet kan dansen’ ‘Dat weet ik. Ik heb een oplossing gevonden’ hij pakt mijn hand vast en trekt me recht. Verbaasd volg ik hem tot op de dansvloer. Hij heft me een beetje op zodat mijn voeten op die van hem komen te staan. Mijn hakjes net naast zijn voet. ‘Ben ik niet te zwaar?’ alsof ik net gezegd heb dat er iemand gestorven is staart hij me aan. ‘Natuurlijk niet’ een rood blosje verschijnt op mijn wangen. Zijn voeten beginnen te bewegen, op de maat danst hij in het rond. Ik heb helemaal geen idee dat de mensen ons aan staren ik kan alleen in zijn, fel blauwe, ogen staren. De bruine van Carlo ben ik al helemaal vergeten. ‘Zie je nu wel dat je kan dansen’ ik lach. Het is een schatje.

De avond loopt simpel over. Van het Zweinstein koor tot een of andere tovenaars groep. Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit van ze gehoord, in tegenstelling tot de meeste leerlingen, waar Sky en Winter onder behoren. Ze staan bijna helemaal van voor en zijn belachelijk aan het springen en dansen, zoals de meeste. Op zich is het een raar zicht iemand van Zwaderich en iemand van Grifoendor die goed met elkaar over weg kunnen maar iedereen is het gewend, alleen de eerste jaartjes kijken Sky en Winter altijd raar aan. Maar na een weekje vinden ook zij het niet meer raar. ‘En, wat vind je al van het bal?’ Liam komt terug naast me zitten. ‘Leuk. Jij?’ ‘Ook. Ik ben blij dat ik je mee gevraagd heb. Je bent leuk gezelschap’ ‘Dank je. Jij ook’ ik kijk hem glimlachend aan. ‘Ik had eigenlijk gedacht dat je me ging afwijzen. Dat Carlo je al gevraagd had’ ‘Carlo? Hoe kom je daarbij?’ ‘Wel jullie zijn zo’n goede vrienden. Iedereen denkt dat er wel wat meer speelt tussen jullie twee. Dat jullie een koppel zijn. Iedereen is er dan ook steenvast van overtuigt dat hij tot over zijn oren verliefd is op je. Dat hij zich daarom zo jaloers gedraagt’ ‘Geloof me er is niets meer dan vriendschap tussen Carlo en mij’ nu ik die woorden luid op moet zeggen weet ik dat het bitter is. Ik wil meer voor Carlo betekenen dan zijn beste vriendin. Maar dat zal nooit meer worden. Ik ben nog liever zijn beste vriendin dan een meisje dat niets voor hem betekent. ‘Hoe kom je er eigenlijk bij dat Carlo op mij zou zijn?’ ‘Iedereen zegt dat. Het is dan ook duidelijk. Zijn jaloers gedrag, hoe hij naar je kijkt’ ‘Hij is niet jaloers. Misschien alleen een beetje overbeschermend. En ik ben er zeker van dat je die blik fout geïnterpreteerd hebt. Hij ziet me als zijn klein zusje’ ‘Gelukkig voor mij dan’ Liam glimlacht is schattig naar mij. Ik kan zo smelten voor die blik. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Wel als hij je lief niet is kan ik dit doen’ alles verliep in slow motion. Zijn ogen die sloten, zijn gezicht dat dichter kwam, mijn ogen die zich sloten, zijn lippen op die van mij en dan de beseffing van wat er gebeurde. De kus duurde niet lang. ‘Sorry’ ‘Niet erg’ ‘Waarom kijk je dan zo’ ‘Ik had het gewoon niet verwacht’ geef ik toe. ‘Dus je vond het niet erg?’ ik schud mijn hoofd. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht en niet veel later voel ik zijn lippen weer op die van mij. Het maakt me niet uit dat mensen ons nu kunnen zien. In de verte hoor ik Sky zelfs joelen, typisch. Mijn gedachten zijn allemaal bij Liam. Daardoor heb ik niet door dat een jongen, een mooie jongen, gefrustreerd en kwaad de Grote zaal uit loopt. ik denk helemaal niet aan die jongen. Op dit moment kan ik alleen aan mijn jongen denken. Aan Liam.