4. Wolf (5)

Mitch nam een kleine aanloop en sprong toen soepel door mijn raam op de eerste verdieping. Hij rolde lenig mijn kamer binnen, zonder ook maar enig geluid te maken.
Mijn mond viel open van verbazing. Ik stapte snel naar mijn raam toe om te controleren of ik wel echt op de eerste verdieping sliep. Ik keek naar beneden en toen weer naar Mitch.
“Hoe…?” stamelde ik.
“Dat doet er niet toe” zei Mitch koud. De grijns van enkele seconden geleden was al meteen weer verdwenen. Zijn gezichtuitdrukking was ondoorgrondelijk en strak. “Ga eens zitten” zei hij stil.
Zonder verdere vragen te stellen ging ik op mijn bed zitten en hield mijn blik strak op Mitch gericht.
Blijkbaar apprecieerde Mitch dat ik geen verdere vragen stelde, want hij knikte dankbaar en ging naast mij zitten.
“Zara, het is niet goed voor je dat je met mij omgaat” zei hij rustig, zonder mij ook maar een blik waardig te gunnen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en keek hem zwijgend aan.
“Het ligt aan mij, niet aan jou” vervolgde hij zijn verhaal. “Ik ben te gevaarlijk voor jou en voor iedereen die met jou omgaat”
Ik liet zijn woorden langzaamaan tot me doordringen, maar ik besefte niet echt wat hij zei.
“Ik ben niet wat jij denkt dat ik ben, ik ben gevaarlijk” Mitch zuchte diep.
“Je rijdt gevaarlijk, dat is waar” zei ik. Ik koos altijd de verkeerde tijd uit om grapjes te maken, maar toch dacht ik dat Mitch even grijnsde.
“Waarom…” vroeg ik, maar Mitch onderbrak me.
“Stel geen vragen, dat maakt het enkel moeilijker” zei Mitch. Nu klonken zijn woorden niet zo koud meer als daarnet. Ze klonken eerder gekweld.
"We zijn, laat ons zeggen, elk in een andere wereld opgegroeid" mompelde Mitch.
Zijn gezichtsuitdrukking verstarde weer en er was opnieuw geen enkel spoor van emotie te zien op zijn koude gelaat.
Zijn zwarte ogen zochten geen enkele keer contact met die van mij, ze keken enkel duister voor zich uit. De afstandelijkheid en de kilte die ze uitstraalden deed me rillen.
Mitch stapte naar me toe en straak snel een lok haar uit zijn gezicht.
"Het spijt me Zaar" zei hij monotoon. En hij verdween weer zo snel als hij was gekomen door mijn open kamerraam zonder ook maar het geringste geluid te maken.
Ik staarde nog wat verdwaasd naar de plek waar Mitch net nog had gestaan en dacht na over de dingen die hij had gezegd. Was mijn wereld nu werkelijk zo anders dan zijn wereld? Oké, hij was opgegroeid aan Falcon Beach, maar ik kon me het grote verschil tussen onze werelden maar moeilijk voorstellen.
Ik stelde me recht en stapte sloom naar mijn raam toe. Mijn ogen speurden de tuin af, op zoek naar Mitch, maar er was niks meer te zien.
De maan wierp een magische zilveren schijn op het grasveld en het leek wel of het glinsterde. Het had wel iets magisch en romantisch.
Ik zuchte verslagen en en schoof mijn raam naar beneden tot het enkel nog op een kiertje openstond. Een koude avondlucht kroop zachtjes naar binnen.
Ik bleef nog even vaag naar buiten staren, maar besloot dan dat het toch geen zin om te wachten tot hij terug zou. De dingen die hij me had gezegd waren zo afstandelijk en koud geweest dat ik hem op zijn woord geloofde. Het was duidelijk genoeg voor mij, Mitch zou me met rust laten omdat hij ervan overtuigd was dat hij gevaarlijk was voor mij.
Uitgeput ging ik op mijn bed liggen, ik had nu eenmaal een zware dag achter de rug.
Ik sloot mijn ogen en probeerde in slaap te vallen, maar dat was allemaal verdacht moeilijk na hetgeen Mitch me had gezegd. Zijn woorden bleven maar door mijn hoofd spoken.
Ik rolde me op mijn zij en trok mijn deken tot ver boven mijn hoofd. Ik voelde hoe de tranen langs mij wangen liepen en mijn kussen nat maakten. Ik huilde, zonder een geluid te maken, mezelf in slaap.
En blijkbaar was er tenminste iemand die meeleefde met hetgeen ik doormaakte, want in de verte meende ik het klagelijke gejammer van een hond te horen.