4. Wolf (3)

“Kom” zei Mitch snel. Hij greep mijn arm vast en sleurde me mee het huis uit naar zijn wagen toe.
“Mitch, wat is-”
“Instappen” beval hij en hij duwde me de auto in en klikte mijn gordel vast.
In nog geen twee seconden zat hij naast mij en startte hij de wagen. Mitch duwde stevig op het gaspedaal en de auto scheurde ervandoor.
“Wat is er aan de hand!” schreeuwde ik radeloos terwijl ik me vastgreep aan het portier en de zetel.
Mitch antwoordde niet, maar gromde alleen even en hield zijn blik strak op de weg gericht.
Angstig staarde ik naar de groene waas die lang mijn kant van de wagen passeerde. Mitch reed zo snel dat ik de bomen gewoonweg niet meer van elkaar kon onderscheiden.
Ik kneep mijn ogen stevig dicht toen we een scherpe bocht in vlogen. En toen ik mijn ogen weer opende zag ik ze, twee enorme wolven. Ze liepen met gemak tussen de bomen met de auto mee.
Ik keek opzij naar Mitch, maar ik had zo het gevoel dat hij al wist dat we werden gevolgd. Misschien reed hij daarom wel zo snel.
Toen ik weer naar buiten keek zag ik die wolven niet meer. Ook de groene waas was weg, nu passeerden we aan hoge snelheid verschillende huizen. We waren dus terug in het dorp.
Na enkele scherpe bochten duwde Mitch bruusk op de rem. Ik kneep mijn ogen weer dicht. Even dacht ik dat we iets aangereden hadden.
“Uitstappen.” beval Mitch kort.
Ik opende mijn ogen en keek opzij, regelrecht in de pekzwarte samengeknepen ogen van Mitch.
“Uitstappen!” zei Mitch nogmaals, dit keer luider.
Ik keek naar buiten. Verbaasd opende ik mijn ogen, want we stonden al aan mijn huis. Ik was nog nooit zo snel thuis geweest.
“Zara, Uitstappen!” Dit keer klonk zijn stem woedend. Geschrokken greep ik naar de deur en stapte snel uit. Mijn deur was nog maargoed en wel dicht toen Mitch alweer de weg opvlamde.
Pas toen besefte ik hoe hevig mijn hart in mijn borstkas bonkte. Lucht joeg hevig door mijn longen en mijn benen trilden.
“Zara?” mijn vader kwam verbaasd naar buiten. “Wat is er gebeurt?” Hij leek nog steeds niet bekomen van zijn bezoek daarnet in Falcon Beach, toen ik uitgeteld op de bank lag.
Traag richtte ik mijn blik op hem en haalde mijn schouders op. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik wist alleen dat er enorme wolven in de bossen liepen.
“Wolven” fluisterde ik.
“Wat zeg je?” vroeg mijn vader terwijl hij dichter naar me toe kwam.
“Enorme wolven” zei ik stil. “In de bossen” Ik praatte zo stil dat ik moeite moest doen om mezelf te horen praten. En blijkbaar had mijn pa er ook moeite mee, want hij keek me verbaasd aan.
“Zei je nu ‘wolven’?” zei hij lichtjes geschrokken.
Ik knikte kort.
“Wel heb je ooit.” Mijn vader tuurde naar de bossen die achter ons huis lagen. Hij wreef kort in zijn haar en trok me toen mee naar binnen.
Ik stapte zonder protesteren achter hem aan. Eenmaal in huis slofte ik naar de trap toe terwijl mijn pa meteen naar de telefoon greep.
“Ik ga naar boven” zei ik monotoon. Patrick knikte korten begon toen tegen de persoon aan de andere kant van de lijn te praten.
Moeizaam trok ik me omhoog aan de trapleuning en strompelde naar mijn kamer. Ik liet me neervallen op mijn bed en zuchtte diep.