4. Wolf (2)

Ik haalde nonchalant mijn schouders op en nam een slok van de chocomelk. Slecht idee. Ik verbrande mijn tong aan de gloeiendhete inhoud van het kopje. Met veel moeite slikte ik de hete chocomelk door.
“Ja, het is heel warm” bevestigde Yentl met een flauwe glimlach.
“Dat zeg je nu.” Zei ik met mijn tong half uit mijn mond. Tranen liepen over mijn wangen en mijn tong en keel gloeiden.
Ik zette de tas op de tafel en besloot dat ik hem misschien toch maar even liet afkoelen.
Ik richtte mijn aandacht weer op Yentl.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik. Ik besloot er geen doekjes om te winden en meteen ‘to the point’ te komen. Ik wist dat de kans groot was dat ze de vraag zou afwimpelen, maar ik moest toch mijn kans wagen.
Yentl schudde rustig glimlachend haar hoofd, net dezelfde reactie als Nick. Waren ze hierop getraind ofzo?!
¨Geïrriteerd sloeg ik mijn armen om mijn benen. Ik snoof even en liet mijn hoofd vervolgens op mijn knieën rusten.
Yentl schoof wat dichter naar me toe en wreef met haar hand over mijn rug. “Één dezer dagen zal je het wel begrijpen.” Zei ze sussend.
Kwaad sprong ik op uit de zetel. Het deken viel half op de tafel en miste op een haar na de tas die erop stond.
“Wat heb ik daar nu weer aan?” schreeuwde ik.
Yentl haar gezicht betrok en ze keek me bezorgd aan. “Sorry Zara, het is niet aan mij om-”
“Het kan me niet schelen aan wie het is, ik wil weten wát er is!” Onderbrak ik haar. Mijn stem galmde door de kamer en werd gevolgd door een doodse stilte.
Yentl beet twijfelend op haar onderlip en stelde zich vervolgens recht. “Sorry Zara” zei ze alvorens ze weer naar de keuken verdween.
Woedend stampte ik op de grond. Er was iets aan de hand, ik was erbij betrokken en ik mocht niet eens weten wat het was.
Dan vroeg ik het maar aan Mitch.
Ik stampte naar de deur toe en trok ze met een behoorlijke zwier open, maar ik botste op het massieve lichaam van Nick.
Dit keer zag hij er niet zo kalm en rustig uit als anders. Integendeel, zijn gezicht was grauw en zijn ogen inktzwart.
Geschrokken zette ik een stap naar achter. Mijn woede van daarnet had plaats gemaakt voor angst. Er was iets gebeurd, iets ernstigs.
“Nick?” zei Yentl geschokken. Ze kwam uit de keuken gelopen en omhelsde hem. Blijkbaar merkte zij ook dat er iets mis was.
Nick nam haar gezicht in zijn handen en keek haar met een gekwelde blik aan.
“Oh nee, Rody” prevelde Yentl alvorens ze in tranen uitbarste. Nick sloeg troostend zijn arm om Yentl heen en wreef met zijn andere hand door haar haar.
“Zara, Mitch voert je zo meteen naar huis” Nick zijn stem was koud en kil en zijn ogen doods. Ik huiverde even.
“Wat is-”
“Niks dat jou aangaat” zei Nick kortaf.
Angstig zette ik nog een stap achteruit. Zijn woorden waren bruut, alsof hij me een bevel gaf.
Nog geen twee minuten nadien stond Mitch ook in de huiskamer. Zijn haar was volledig in de war en zat vol takjes en blaadjes, zijn armen zaten onder het vuil en er liep een enorme wonde over zijn borst.
Mijn mond viel open van verbazing. Die wonde zag er ernstig uit, maar niemand sloeg er acht op.