3. Lessen (7)

“Trek het je niet aan Zara” zei hij sussend.
Ik knarste mijn tanden en balde mijn handen tot vuisten.
“Gooi nog eens Alex!” riep ik gefrustreerd.
Alex hield op met lachen en maakte zich klaar voor een volgende worp.
Het balletje vloog opnieuw mijn richting uit en ik klemde mijn handen om de honkbalknuppel. Ik gaf een enorme zwiep aan de houten knuppel en hoorde vervolgens een zachte klap.
Verbaasd keek ik op.
Het gele balletje zoefde langs het hoofd van Alexander heen. Hij wou nog een poging doen om het balletje te vangen, maar hij vond geen grip in het losse, witte zand. Met een doffe plof viel hij in het zand.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Ik had de bal geraakt!
Ik werd uit mijn trance wakker geschud door de ruwe, blaffende lach van Mitch en het gegrinnik van Rody. Onbewust was ik al beginnen meelachen, iets wat Alexander blijkbaar niet kon verdragen.
Hij stelde zich bruut recht en klopte kwaad het zand van zijn kleren.
“Wat is er Alexy, kan je er niet tegen dat een meisje je heeft verslagen?” vroeg Mitch plagerig. Hij hield zijn middel vast en schudde van het lachen. Rody lachte mee, maar eerder op de achtergrond. Iets wat blijkbaar zeer slim was, want Alexander nam een enorme sprong en drukte Mitch op de grond. Het leek wel of Alexander gromde terwijl hij Mitch tegen de grond drukte.
Ik stapte geschrokken achteruit. Rody kwam bij mij staan, volgens mij om me te beschermen tegen te rondmaaiende benen en armen van Alexander en Mitch.
“Hou op.” Zei ik gesmoord. “Hou op, hou op. Hou op!” ik gooide de knuppel hard op een van de jongens. Ik wist niet wie ik raakte, maar het vechten hield in ieder geval op.
Mitch duwde Alexander ruw van zich af. Beiden klopten ze het zand van hun kleren en keken elkaar niet aan.
Alexander stapte met forse pas naar het bos toe. Waarschijnlijk ging hij terug naar huis.
Rody zuchtte en schudde zijn hoofd.
Mitch stapte traag op mij af, met zijn hoofd naar de grond gericht.
“Sorry” mompelde hij.
Ik kruiste mijn armen en snoof diep. Ik had geen zin om erop in te gaan, ik kon er gewoon niet tegen dat ze steeds ruzie maakten om een kleinigheid.
Ik merkte dat zijn ogen opnieuw zo donker en mysterieus waren, zoals eerder die dag, maar ik wou er niet teveel naar kijken.
We slenterden alle drie in stilte terug naar het huis van Mitch.
Ik speurde de omgeving rond in de hoop Alexander te zien, maar het was tevergeefs.
“Zal ik je naar huis brengen?” Mitch was degene die de stilte verbrak, maar ik reageerde er niet op.
Ik perste mijn lippen op elkaar en stapte zwijgend naar de deur. Daar gooide ik de honkbalknuppel met een klap op de grond.
“Zara?” vroeg Mitch aarzelend. “Zal ik je…”
“Nee, ik ga zelf wel naar huis” onderbrak ik hem. “Zoek liever waar Alex is!” Ik stapte met grote passen richting het bospad.
Volgens mij hoorde ik Mitch grommen, net als Alexander daarnet deed. Het gegrom werd gevolgd door een deur die met een klap dichtsloeg.
Ik keek niet achterom, ook al was de aandrang enorm groot.
“Goed thuis” hoorde ik Rody nog zeggen, maar ook daarop reageerde ik niet.
Met mijn lippen op elkaar geknepen en tranen in mijn ogen stapte ik de eerste boom voorbij.