3. Lessen (6)

Na een kwartiertje rijden reden we een zandweg in richting Falcon Beach. Mitch stopte de auto aan een enorme eikenboom naast een houten bungalow.
“Welkom bij mijn huis” zei Mitch plechtig, maar zijn brede grijns ontkrachte de plechtigheid.
“Welk huis?” zei Alexander plagend alvorens uit de auto te sprinten. Mitch volgde hem op de voet en tackelde hem. De twee rollebolden over het gras.
Ik schudde glimlachend mijn hoofd en gaf mijn ogen de kost. Het huisje stond te midden in het bos. De enorme dikke bomen gaven me het gevoel dat ik klein en breekbaar was. Ik snoof de boslucht op en sloot mijn ogen. In de verte hoorde ik ze zee.
“Zara!” Iemand riep mij. Ik opende met tegenzin mijn ogen en zocht de persoon die me geroepen had.
Mitch wenkte mij, hij stond samen met Rody aan de rand van het bos. De een had een honkbalknuppel vast, de ander zo’n vanghandschoen en wat gele balletjes.
“Komaan Zara!” Dit keer kwam de stem van achter mij. Ik kon al raden wie het was.
“Waarom zo’n haast Alex?” vroeg ik zuchtend.
“Omdat we niet de hele dag de tijd hebben Zara” antwoordde hij traag en al even zuchtend als mij. Ondertussen stapte hij flink door naar de rand van het bos toe. Ik moest praktisch rennen om hem bij te houden.
“Zal ik je op mijn rug dragen, slome slak?” vroeg hij grijnzend terwijl hij achterom keek.
“Mag… Best” zuchtte ik vermoeid. Ik vroeg me af hoe ik staks in hemelsnaam nog honkbal kon spelen, ik was nu al zo uitgeput.
Alexander hield halt en bukte zich een beetje zodat ik op zijn rug kon springen.
Ik nam een klein aanloopje en kwam onhandig tegen zijn warme rug terecht. Hij wankelde echter geen seconde door het plotse bijkomende gewicht op zijn rug.
“Hou je vast” grinnikte hij.
“Oh nee” Ik had mijn woorden nog maar uitgesproken of hij begon te rennen. Ik greep me nog net op tijd stevig om zijn nek vast, maar ik had nog steeds moeite om te blijven zitten.
Hij liep even soepel als Mitch en ik hoorde zijn voetstappen bijna niet. Maar dat kwam waarschijnlijk doordat de wind zo langs mijn oren suisde.
Plots hield het suizen op, we stonden stil. Ik kneep mijn ogen niet langer tot spleetjes en keek rond.
We waren aan het strand van Falcon Beach. Het hagelwitte zand schitterde in het flauwe zonlicht en verblinde mij bijna. Ik kneep mijn ogen maar weer tot spleetjes tot ik het felle licht gewoon was.
Ik had niet gedacht dat de zee zo dichtbij was. Voor zover ik mij kon herinneren was het een lang eind wandelen door het bos.
Ik had niet veel tijd om erbij stil te staan want voor ik het wist had Alexander me op de grond gezet en drukte Mitch een honkbalknuppel in mijn hand.
“Alex gooit en jij slaat” zei hij bemoedigend tegen mij.
Ik zuchtte, maar protesteerde niet. Het zou toch geen zin hebben.
Ik zag Mitch knikken naar Alexander, die meteen breed begon te grijnzen.
“Ik zal zacht gooien Zara” grinnikte hij.
“Ja, ja, gooi nou maar gewoon!” antwoordde ik geïrriteerd.
Alexander begon te grinniken, maar gooide uiteindelijk de bal in mijn richting.
Ik mikte op de bal, maar miste. Hierdoor begon Alexander luidop te lachen, dat was wel te verwachten.
Ik graaide het gele balletje uit de handen van Rody en smeet het zo hard mogelijk naar Alexander, in de hoop dat ik hem ergens zou raken, maar hij ving het gewoon op en begon nog luider te blaffen.
Mitch snoof en stapte naar mij toe. Hij wreef troostend over mijn rug. Zijn warme adem blies zachtjes door mijn haar.