3. Lessen (5)

Ik sprong af de tribune en ging de zaal uit. Iedereen was zich aan het douchen, dus ik wachtte buiten.
Marie kwam naar me toe gehuppeld met een stralende lach op haar gezicht.
“Matthias heeft me mee uit gevraagd!” Marie was door het dolle heen en hupte op en neer voor mijn neus. Ik lachte met haar mee, haar enthousiasme werkte aanstekelijk.
“Fijn voor jou meid!” ik legde mijn handen op haar schouders. Eerste en vooral om haar te feliciteren, maar ook om haar te laten stilstaan. Het hielp.
“Oh ja, we hebben de rest van de dag vrij” voegde ze er even terloops aan toe. Ik keek haar vragend aan.
“Wel ja, de lerares van Frans is ziek en deze namiddag is het leerkrachtenvergadering. Dus dan hoeven we niet te blijven.” Ze begon op nieuw op en neer te huppen. Ik nam mijn handen van haar schouders, ze hielden haar toch niet meer stil.
“Dus deze namiddag ga je weg met Matthias?” vroeg ik. Een onnodige vraag, want ik wist het antwoord uiteraard al. Marie gaf geen antwoord, maar haar geniepig lachje en haar blos verraadde haar. Ik schudde grinnikend mijn hoofd.
“Veel plezier”
Marie gaf me een kus op mijn wang en huppelde naar een rode auto toe, waarschijnlijk die van Matthias. Ze stapte in en de auto reed weg. Marie stak haar hand door het open raam en wuifde naar mij. Ik zwaaide glimlachend terug.
“Boe!”
Geschrokken draaide ik mij om. Mitch begon te blaffen en Alexander en Rody volgden zijn voorbeeld.
“Mitch! Alex! Rody!” Ik tuitte mijn lippen, maar begon daarna mee te lachen.
“Ga je mee naar Falcon Beach deze namiddag?” vroeg Alexander lachend. “Eigenlijk is het geen vraag, je moet mee.” voegde hij eraan toe. “We gaan je honkbal lessen geven” Mitch en Alex begonnen alle twee te lachen.
“En wat als ik nou geen zin heb?” antwoordde ik.
“We zijn behoorlijk sterk, we krijgen je wel mee” zei Mitch vlug. Daar zat wat in.
“Ik protesteer” zei ik nonchalant. Mitch pakte me bij mijn heup en hief me over zijn houder. Opnieuw verbaasde ik me van zijn macht. Hij had er geen enkele moeite mee me van de grond te tillen.
Ik begon te lachen en sloeg op zijn rug.
“Ontvoering, ontvoering!” schreeuwde ik door de gang. Als reactie daarop legde Alexander zijn hand op mijn mond. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes waardoor Alex begon te lachen.
Ik nam met mijn handen zijn armen vast in een poging mezelf te bevrijden. Desondanks mijn zielige pogingen haalde hij zijn hand van mijn mond.
“Jij wilde iets zeggen?” vroeg hij sarcastisch.
Ik fronste even mijn voorhoofd en grinnikte toen.
“Al goed, al goed, ik ga mee. Maar mag ik op zijn minst mijn pa bellen?”
Mitch zette me neer en knikte.
“Zolang je maar niet wegloopt” zei hij grijnzend.
Ik schudde mijn hoofd en pakte mijn mobieltje. Mijn pa nam meteen op en ik legde het hem uit. Gek genoeg was hij meteen akkoord. Ik stak mijn mobieltje weer weg en keek naast me. Iedereen zat al in de auto te wachten. Ik opende de deur en schoof naast Rody op de achterbank.
“Mijn pa zegt dat het oké is” zei ik opgewekt. “Zolang je maar niet te snel rijdt” voegde ik eraan toe, ik wist ondertussen al hoe hij de weg opstoof.
Mitch knikte en reed voorzichtig de weg op. Alexander zakte onderuit in zijn stoel.
“Met ‘niet te snel’ bedoelt ze echt niet dat je dertig moet rijden” zei hij zuchtend. Mitch grinnikte en keek even achterom naar mij.
“Volgens mij bedoelt ze dat wel” zei hij lachend, maar hij gaf desondanks wat gas bij.