3. Lessen (4)

“Waar ging die ruzie nu precies over?” vroeg ik, terwijl ik omhoog keek naar het gezicht van Mitch.
Volgens mij had ik een gevoelige snaar geraakt, want het leek wel of zijn samengeknepen ogen donkerder werden dan eerst.
Ik keek weer voor me.
En zo stapten we zwijgend tot aan de gymzaal.
De leerkracht stond me op te wachten aan de ingang van de meisjeskleedkamer. Hij had een lichtjes bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Volgens mij had Mitch gelijk en ging ik niet moeten meedoen.
Ik keek grijnzend naast me, maar Mitch was weg. Ik zag nog net de deur van de jongenskleedkamer dicht gaan. Meteen daarna volgde een blaffend gelach gemengd met het gelach van de rest van de jongens.
Mijn grijns vervaagde en ik stapte naar de leerkracht toe.
“Alles oké Zara?” vroeg hij.
“Best” antwoordde ik schouderophalend.
De gymleraar knikte en vervolgde toen het gesprek.
“Ga maar de zaal binnen. Het is misschien beter als je toekijkt vanop de tribune.” Hij knikte nogmaals en stapte de gymzaal binnen.
Prima, nu kon ik tenminste niemand bezeren. Ik stapte iets opgewekter de gymzaal binnen en nam plaats op de tribune.
Kort daarna kwamen de jongens de zaal binnen. Het gelach en gejoel echode door de zaal heen.
Mitch keek om en grijnsde naar mij. Ik glimlachte verbaasd terug. Was hij daarnet dan niet boos op mij? Het had niet veel zin om erover na te denken, als zelfs Rody hen niet begreep.
Mitch deed alsof hij zich beschermde voor iets en grijnsde toen breed. Ik tuitte mijn lippen en fronste mijn voorhoofd. Mitch knipoogde als reactie daarop met als gevolg dat ik begon te lachen.
Mitch lachte even mee, maar voegde zich daarna weer bij de groep.
De meiden waren intussen ook de zaal binnen gewandeld. Iedereen stond in een grote kring om de leerkracht heen.
Ik had geen problemen met de instructies mee te volgen die de leerkracht gaf. Zijn stem galmde door de zaal heen, net als het gelach van de jongens daarnet. Het kwam erop neer dat er een honkbalwedstrijd ging gehouden worden in teams van vijf.
Het duurde nog geen tien seconden of de teams waren al verdeeld.
Mitch tikte op zijn borst en stak één vinger in de lucht. Uit deze ongesproken woorden kon ik opmaken dat hij teamcaptain was. Ik stak onmiddellijk mijn duim in de lucht en glimlachte.
Kort daarop begonnen de wedstrijdjes.
Ik leunde naar voor en legde mijn hoofd in mijn handen. Onbewust keek ik steeds naar Mitch. Zijn acties waren soepel en gracieus, niet iets wat je zou verwachten bij een jongen van zijn formaat.
Het leek of zijn voeten de grond niet raakten terwijl hij van honk naar honk rende. Homerun.
Ik applaudisseerde zo hard ik kon.
Hij liep in totaal wel zo’n zeven homeruns tijdens die ene wedstrijd en zes tijdens de andere.
Ik vond het best zielig voor de andere teams, het leek gewoon niet eerlijk op te gaan. Toch genoot ik met volle teugen van de gymles, iets wat ik nog nooit had gedaan. De les ging naar mijn mening dus ook veel te snel voorbij.