3. Lessen (3)

“Ze wilden jou ontmoeten” zei hij grinnikend. Ik hoorde nog iemand zacht mee grinniken, waarschijnlijk Rody.
Mitch zuchtte en keek wat gepikeerd naar Alex.
“Als jij je grote mond had gehouden, dan hadden ze het niet geweten!” schreeuwde hij. Volgens mij kon heel het schoolterrein hem horen.
Rody kwam stilzwijgend naast mij staan. Ik schoof wat meer op in zijn richting zodat ik niet te dicht bij de ruziemakende jongens moest staan.
Het is natuurlijk wat je ruziemaken noemt. Alexander lachte blaffend terwijl Mitch scheldwoorden naar zijn hoofd slingerde.
Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Rody. Hij beantwoorde mijn blik glimlachend.
“Zo gaat het meestal” zei hij rustig. Hij haalde zijn schouders op alsof het geruzie de normaalste zaak van de wereld was.
“De ruzies duren nooit lang en geen meestal over vage gebeurtenissen.” voegde hij eraan toe.
“Meestal heb ik geen flauw benul over wat de ruzie eigenlijk gaat. Meestal weet ik zelfs niet eens over wat de gesprekken gaan” zijn glimlach vervaagde naar een trieste blik.
Ik legde mijn hand tegen zijn arm en klopte er een paar keer troostend op. Rody’s arm had ook ontzettend warm, maar niet zo warm als de hand van Mitch of Nick.
Rody keek even kort naar mijn hand en zette aarzelend een stap achteruit terwijl hij even onopvallend richting Mitch keek.
Ik stak mijn hand in mijn jaszak en keek naar de grond.
Ik keek geschrokken op toen ik plots twee blaffende lachen hoorde, de een al wat ruwer dan de andere.
“Zie je wel” zei Rody grinnikend.
Ik draaide mijn hoofd en keek naar Mitch en Alex. De twee schokten van het lachen, hun geblaf vulde het hele schoolplein.
Met de arm om elkaar geslagen kwamen ze naar Rody en mij toe. Mitch grijnsde breed alsof hij daarnet geen ruzie had staan maken met Alex.
Alex liet Mitch zijn schouder los en wisselde die om voor de schouder van Rody.
“Tot vanmiddag kerel!” Alexander lachte nog steeds terwijl hij met Rody naar het schoolgebouw ging. Nu pas viel het me op hoe mager Rody was in vergelijking met Alexander. Daarnet vond ik Rody nochtans ook best gespierd, maar dat alles vervaagde in het niets in vergelijking met de armen van Alexander.
“Zullen we naar de gymzaal gaan?” Vroeg Mitch grijnzend.
Ik draaide me met een ruk naar hem om.
Gym. Honkbal.
Ik was het compleet vergeten.
Mitch merkte mijn angstige blik op en wreef plagerig over mijn hoofd.
“De leerkracht zal je wel op de bank laten zitten na het voorval van eergisteren”
Ik trok geïrriteerd mijn neus op. Ik had geen zin in gym, laat staan om het over gym te hebben, dus veranderde ik van onderwerp.