2. Bezoek (5)

“Hmm, wat ruikt het hier heerlijk” zei mijn pa toen hij binnen kwam. Hij gaf me een kus op mijn kruin. “Dag mijn kleine meid”
“Dag pap” antwoordde ik.
Mijn vader zette zich meteen aan tafel en schepte wat aardappelen op zijn bord. Ik volgde zijn voorbeeld.
“Hoe was het op school?” vroeg hij.
“Ik ben niet geweest vandaag pa. Ik had teveel hoofdpijn” Ik wees naar de bult op mijn voorhoofd.
Hij knikte en stak nog een hap in zijn mond.
“En hoe was jou dag?” vroeg ik hem.
Hij haalde zijn schouders op.
“Hetzelfde als altijd” Mijn vader was niet echt een man van veel woorden, dus het was meestal stil aan tafel.
Ik knikte en we aten in stilte verder.
Na het avondeten ruimde ik de tafel af en deed samen met mijn pa de afwas.
“Ik ga mijn huiswerk maken pap” zei ik toen we uiteindelijk klaar waren. Ik maakte al aanstalten om naar mijn kamer te gaan, met de notities van Mitch en zijn vrienden in mijn hand.
“Goed meisje” zei hij en hij wreef even in mijn haar. “Ik kijk naar de wedstrijd, dus je weet me te vinden”
Ik knikte en ging de trap op naar boven, naar mijn kamer.
Ik nam plaats aan mijn bureau en zocht naar de taken tussen de notities. De notities zelf zou ik zo meteen wel eens doorlezen. Ik haalde twee taken uit de bundel. Engels en Wiskunde. Dat viel best nog mee. Als ik doorwerkte kon ik zo meteen nog wat aan mijn tekening verder doen.
Ik begon meteen haastig mijn taken te maken. Engels was geen probleem, maar bij wiskunde protesteerde mijn hoofd hevig. Toch worstelde ik mij door de dertig oefeningen en zakte dan tevreden onderuit in mijn stoel. Ik zuchtte opgelucht en tevreden en schoof mijn taken opzij.
Het was al donker buiten, dus tijd voor mijn tekening had ik niet meer. Et was echter
Ik wandelde tot aan mijn raam om nog wat inspiratie op te doen. Toen ik door mijn raam tuurde merkte ik hem pas op.
Geschokt deed ik enkele passen achteruit.
Er zat een wolf, ter grote van een paard tussen de varens in het bos. Zijn ogen lichtten op in het maanlicht en boorden zich in mijn ogen.
Ik stond als aan de grond genageld. De lucht wrong zich moeizaam door mijn luchtpijp naar binnen.
De wolf stelde zich langzaam recht, nog steeds naar mij kijkend. Hij wandelde traag het, in het maanlicht verlichte, gras op, dichter naar mijn tuin.
Hij was echt gigantisch. Zijn zwarte kop kwam over onze omheining heen en met een soepele sprong stond hij in de achtertuin.
Mijn adem stokte.
De wolf was werkelijk prachtig. Hij had een kop zo zwart als de nacht. Het zwart liep door tot in zijn nek en verkleurde langzamerhand naar grijs terwijl het verder langs zijn enorme lijf liep tot het zijn staart bereikte. Deze was lichtgrijs en leek in het maanlicht wel van zilver.
Onder de boom in mijn achtertuin bleef hij staan. Ik wist het niet zeker, maar hij leek wel te kwispelen. Hij boog zijn kop naar beneden tot zijn snuit bijna tegen de grond kwam. Net een jonge hond.