2. Bezoek (4)

“Tank nog maar eens vol” zei Alexander glimlachend terwijl ij zijn glas weer op tafel zette en Mitch deed hetzelfde. Dus schonk ik de glazen nog maar eens vol. Dit keer dronken ze er rustiger van terwijl ze neer gingen zitten op een keukenstoel.
Ze draaiden alle twee hun stoel om zodat ze met hun armen op de rugleuning konden steunen. Ze voelden zich precies wel goed op hun gemak. Misschien was dat typisch voor indianen.
“Ik wil niet onbeleefd zijn, maar waarom komen jullie de notities brengen?” Ik aarzelde even toen ik dat vroeg. Maastal bracht Marie mijn notities.
“Mitch heeft jou taken eigenhandig uit de handen van dat meisje getrokken” Dit keer begon Alexander te lachen, bijna dezelfde blaffende lach als Mitch.
“Hebben jullie mijn taken van Marie afgepakt?” vroeg ik verbouwereerd. Mitch snoof even, maar Alexander knikte instemmend, nog steeds met een brede grijns op zijn gezicht.
“Dat was ik je wel verschuldigd na die bal die ik tegen je hoofd heb geslagen” Mitch wende zijn kwade blik niet af van Alexander terwijl hij tegen mij praatte.
Ik griffelde onwillekeurig. Het was best grappig om de twee jongens bezig te zien. Het was duidelijk dat ze ontzettend goede vrienden waren, al leek het wel een tweeling te zijn.
“Bedankt Mitch” zei ik terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde. Ik voelde zijn huis gloeien, ook al had hij een T-shirt aan. De warmte drong gewoon door de T-shirt en ik verbaasde me ervan dat die T-shirt niet opbrandde na aanraking met zijn huid.
Mitch keek terug opgewekt naar mij. Hij grijnsde.
“Graag gedaan, hopelijk staan we nu quitte”
Ik knikte en grijnsde terug.
Plots keken Mitch en Alexander naar de deur. Blijkbaar hadden ze iets gehoord, maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon geen vreemd geluid waarnemen. Ik hoorde enkel het getik van de klok.
Mitch keek bedrukt naar Alexander. Alexander snoof kort en knikte toen.
“We gaan maar weer eens Zaar” zei Mitch toen hij zic rechtstelde. Alexander volgde zijn voorbeeld. Ik keek verbaasd naar hen op. Had ik iets verkeerd gedaan? Mijn blik gleed van Mitch naar Alexander, maar hij staarde enkel door het raam naar buiten. Hij trilde.
Ik wilde mij recht stellen om de deur voor hen open te doen, maar Mitch hield mij met zijn warme hand tegen en drukte me weer in de stoel. Ik voelde dan zijn and ook lichtjes trilde. Hij liet mijn schouder los en balde zijn vuisten.
“We laten onszelf wel uit” zei hij.
Alexander stond al bij de deur en opende hem. Hij begon steeds erger te trillen terwijl hij naar de grijze 4x4 stapte. Mitch ging hem snel achterna.
“Tot morgen op school” zei hij nog, voor hij de deur sloot.
Nu er geen hand was om me terug op mijn stoel te drukken stelde ik me snel recht en ging naar het raam. Ik deed het gordijntje opzij en zag nog net de grijze auto van de oprit stuiven. Ik zuchtte en liet het gordijntje los.
Ik keek naar de klok, die aanwees dat het kwart na vijf was. Misschien moest ik maar eens aan het eten beginnen.
Ik keek in de koelkast op zoek naar wat te eten. Misschien was mediteraanse kip wel een goed idee.
Ik nam de ingrediënten voor een mediteraanse marinade en begon met koken.
Na een goed als uur plaatste ik de gemarineerde kip in de oven en begon ik de aardappelen in schijfjes te snijden. Mijn vader at graag gebakken aardappelen, dus hier zou hij wel tevreden mee zijn.
Rond tien na zes hoorde ik mijn pa zijn wagen op de oprit rijden. Ik zette de pan met gebakken aardappelen op tafel en zette de gemarineerde kip ernaast.