2. Bezoek (2)

Ik keek geschokt naar mijn evenbeeld in de spiegel. Ik zag er werkelijk afschuwelijk uit. In mijn haar zaten enorm veel klitten en het stond alle kanten uit. Ik zou het het beste kunnen vergelijken met een vogelnest. Daar zou ik nooit door raken met een kam.
Ik streek mijn plakkerige haar opnieuw van mijn voorhoofd en keek naar de bult. Hij zag er nu eerder blauw uit, maar minder gezwollen.
Ik drukte er even tegen met mijn vinger. Een kleine pijnscheut schoot door mijn hoofd. Blijkbaar was het ook net iets minder gevoelig.
Ik besloot mijn hoofd even onder een straal water te steken en er balsem ik smeren. Zo zou ik de knopen er tenminste weer uit krijgen.
Zo gezegd zo gedaan. Na vijf minuten was mijn haar weer knoopvrij.
Ik stapte opnieuw naar mijn kamer om kleren te halen. Onbewust ging mijn blik weer naar het raam in mijn kamer die uitkeek op het bos.
Dit keer had het bos niks angstaanjagends meer, maar toch huiverde ik. Opnieuw dacht ik aan wat ik gisteren gezien had, of toch dacht gezien te hebben. Hoe meer ik eraan terugdacht hoe onwaarschijnlijker het leek. Wie zou mij nu bespieden vanuit het bos?
Ik schudde de gedachten van mij af en nam mijn kleren uit mijn kleerkast. Aangezien ik toch de hele dag thuis bleef nam ik genoegen met mijn trainingsbroek en een losse T-shirt.
Toen ik aangekleed was keek ik even naar mijn wekker. Het was al acht uur, dus besloot ik maar te ontbijten.
Ik zette nog snel mijn raam open voor ik naar beneden ging. De wind buiten was nog steeds kou. Ik rilde en vertrok meteen naar beneden, naar de keuken.
Ik griste een kom uit de kast en deed er wat cornflakes met melk in. Aangezien er niemand thuis was at ik mijn ontbijt maar op in de woonkamer.
Ik plantte mee voor de tv en zapte wat doelloos van zender naar zender, tot ik het tenslotte maar op JIM-tv liet staan.
Ik drukte mijn cornflakes onder in de melk en stak vervolgens een hap in mijn mond. Het smaakte me niet echt, maar ik moest toch iets eten.
Wanneer mijn cornflakes op waren zette ik de lege kom in de gootsteen en slofte weer naar de woonkamer. Ik liet me languit in de zetel vallen en staarde naar het tv scherm, zonder eigenlijk te zien wat er gebeurde op tv.
Nu en dan dommelde ik eens even in.
Zo ging het eigenlijk de hele dag. Tv kijken, slapen, eten, tv kijken, slapen,… Ik werd er werkelijk loom van.
Ik keek even op toen de kleine klok in de keuken begon te luiden. Ik telde de slagen mee. Één, twee, drie… Drie uur dus.
Ik hees mezelf uit de zetel en besloot dan maar wat te gaan tekenen. Kwestie van mijn luie dagritme even te doorbreken.
Eenmaal mijn blad voor mij lag en ik de eerste potloodstreep had gezet raakte ik in een soort trance. Ik had enkel nog oog voor wat er op mijn blad gebeurde, de rest hoorde ik maar vaag.
Tekenen was voor mij compleet ontspannen, eens alles van mij af tekenen. Het was dan ook niet raar dat er een bos op mijn blad verscheen met een halve maan die achter de boomtoppen vandaan kwam.
Ik schok toen ik plots de bel door het huis hoorde galmen. Ik keek automatisch naar de klok. Vier uur. Mijn pa kon het niet zijn, die werkte tot zes uur.
Aarzelend stelde ik mij recht uit mijn stoel om de deur te openen. Voor de zekerheid keek ik eerst even door het raam naast de deur.
Ik zag een grijze 4x4 op de oprit staan en mijn adem stokte. Mitch, die nieuwe jongen. Wat deed hij nou hier?
Verbaasd opende ik de deur voor hem. Hij grijnsde breed toen hij mij in de deuropening zag verschijnen. Ik grijnsde wat verlegen terug.