1. De Nieuwe (6)

“Is het dat gele huis?” Vroeg hij
“Hmn, mijn pa heeft geen smaak” zei ik.
“Het ziet er euhm… vrolijk en zonnig uit” ik hoorde duidelijk dat hij zich moest inhouden om niet te lachen.
“Ja vast” mompelde ik.
Hij barste meteen in lachen uit. Al leek het eerder op blaffen. Het was een luide, blaffende lach. Ik kon gewoon niet anders dan met hem meelachen, ook al lachte ik daarom mijn eigen huis uit. Hij reed vlot met zijn wagen op de oprit, naast de wagen van mijn vader.
“Ziezo, home sweet home” zei hij en hij keek me grijnzend aan.
Ik keek naast me in zijn warme, donkerbruine ogen en glimlachte.
“Bedankt” zei ik terwijl ik de deur opende. Ik wou uit de auto stappen, maar mijn hoofd begon te protesteren. Het duizelde weer voor mijn ogen. Nog voor ik het goed en wel besefte had Mitch me alweer ondersteund en keek me bezorgd aan.
“Dat was precies een serieuze klap geweest met die honkbal” hij streek kort met zijn vingers over de bult op mijn hoofd. “Ik ken mijn eigen kracht niet, zo meteen breek ik nog iemand” grapte hij.
“Volgens mij ben ik de eerste” Ik grinnikte en wees naar mijn hoofd. Hij begon weer blaffend te lachen terwijl hij me ophief en me naar de deur droeg. Ik vroeg me af wat mijn pa nu zou denken. Waarschijnlijk dat ik een grote hond mee nam naar huis. Ik grinnikte. Hij zette me weer neer voor de deur.
“Opnieuw bedankt” zei ik.
“Graag gedaan” antwoordde hij grijnzend.
Ik zocht ondertussen in mijn tas naar de sleutel van de deur. Blijkbaar hief ik mijn hoofd iets te snel op wanneer ik de sleutel had gevonden. Ik voelde me weer licht in mijn hoofd worden. Zodra hij zag dat ik weer begon te duizelen greep hij mijn arm vast.
“Misschien moet je morgen maar thuis blijven, ik wil het niet op mijn geweten hebben dat je blijvende hersenschade hebt”
Ik schudde lachend mijn hoofd.
“Nee, maar je knalt wel een bal tegen mijn hoofd” was mijn tegenargument.
“En jij een honkbalknuppel” hij grijnsde en haalde nonchalant zijn schouders op. “maar ik kan tenminste vangen” voegde hij er snel aan toe. Daar kon ik niks meer op verzinnen, dus lachte ik maar mee met hem.
“Wel, ik ga dan maar eens” zei hij toen we uitgelachen waren.
“Tot op school” zei ik luchtig. Ik keek hoe hij zijn auto startte en de oprit afreed. Hij scheurde meteen de straat uit. Ik stak nog snel mijn and op, maar ik wist niet zeker of hij het wel had gezien.
Met mijn rechterhand duwde ik de deur open terwijl ik met mijn linkerhand de sleutel weer in mijn tas stak.
“Ik ben thuis pap” riep ik. Mijn vader kwam de woonkamer uitgelopen met een boterham in zijn hand.
“Das meisje” zei hij verbaasd. “Wat doe je zo vroeg thuis?” Maar die vraag behoefde geen antwoord meer, want zijn ogen vielen op de Mount Everest tussen mijn ogen.
“Honkbal” mompelde ik als antwoord op zijn ongestelde vraag. Hij begon meteen te lachen. Ik rolde opvallend met mijn ogen, maar hij merkte het niet op. Ik hoestte dus maar een paar keer. Dit leek hij wel door te hebben, want hij keek terug naar mij. Hij wreef de tranen van het lachen uit zijn ogen.